2. bölüm devamı... evet kaderiydim onun önüne geçilmez karşı durulmaz kaderiydim. hayat bizi karşı karşıya getirdi ve öylece bıraktı. hadi bakalım bakın başınızın çaresine dedi, dedi ve gitti. hala öylece bakıyorduk birbirimize hiç konuşmadan konuşamadan sadece bakıyorduk. bir çığlıkla kendimize geldik etrafımızı koşuşan çocuklar sardı ve aynı hızla koşarak uzaklaştılar. gitmeliyim dedim çok geç kaldım merak ederler beni - kim merak edecek ki - dur dedi geç oldu bende geleyim seninle yalnız gitme hem bu durumu anlarım belki ne oldu bilmiyorum senin yanında olmalıyım sanki yol bitmeden bu sorunu çözmeliyim. evet herkes gibi oda beni bir sorun olarak görmüştü bile hızlı adımlarla uzaklaşmak istedim ama bir türlü hızlanamıyordum ayaklarıma beynim değil kalbim hükmediyordu çünkü gidemedim yanından, nefesim yetip konuşamadım da. o anlattı hep, kendisinden bahsetti, okumuş mimar olmuş işe girmiş ama işini sevmiyormuş kendisine büro açmak istiyormuş ama baba parasıyla değil kendi parasıyla kurmalıymış işini bu yüzden para biriktiriyormuş, uzun uzun anlattı. sonra ben başladım gerçek olmayan hayatımı anlatmaya, anlatım uzun uzun anlattım hayalimdeki hayatı ona. artık yolun sonuna gelmiştik tamam dedim artık gelme gören olur yanlış anlaşılır. tamam dedi ve beni tekrardan görmesi gerektiğini söyledi. neden beni görmen gerekli? anlamıyorum bilimiyorum içimde çok farklı duygular var daha önce hiç hissetmediğim tuhaf hisler bunların ne olduğunu anlamam gerekli lütfen görüşelim, sana ulaşabileceğim bir telefon var mı ? tamam dedim ver telefonunu, aldım en son çıkan telefonlardan süper lüks gerçekten zenginmişsin dedim. güldü çokta değil aslın da tamam yazdıysan numaranı vaktini çok almayım ararım seni görüşürüz dedi. ben yürümeye başladım köşeyi dönerken arkama baktım çaktırmadan dikilip kalmış hala arkamdan bakıyordu...
Posted on: Fri, 19 Jul 2013 11:53:26 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015