Een jaar lang is er tegen me hart geschopt maar heb nu het gevoel dat er iemand op staat te dansen , een jaar lang klap voor klap incasseren en even goed staande blijven omdat de mensen die ik lief heb ziek en stervende waren en ik niet me kop voor hun niet wou laten hangen. Heb altijd geprobeerd met liefde en met humor en er 24 uur per dag voor hun te wezen en me zelf weg te cijferen tenslotte heb ik nog alle tijd van de wereld om daar weer boven op te komen. Maar op dit moment ben ik toch wel aardig murw geslagen en slaat het gevoel van eenzaamheid aardig toe ,niemand die zegt we gaan naar bed niemand die zegt doe het licht ff uit niemand die zegt we gaan eten niemand die zegt ik hou van je. Als iemand wel wat zei was het Hellen Steltenpool wel ze lulde de oren van me kop af en werd er af en toe helemaal gek van als we tv aan het kijken waren nog voor dat de film begon vroeg ze al wie is dat en waarom . Ik vroeg dan ook wel eens kan je nou niet een minuut je kop houden ………………. En nu dat ze dat doet is het tv kijken een vreemd iets geworden en kan me zelf er niet toe zetten om te gaan kijken en zou er alles voor over hebben voor een beetje gelul aan me kop. Maar het praten ging eigenlijk alleen nog maar over kanker van op het moment dat we het hoorden tot een paar maanden terug kwam het bijna in elke zin terug en ging het alleen nog maar daar over en achteraf ook logisch want ga er maar eens mee om als je te horen krijgt dat nog maar een jaar heb te leven . Van af het moment dat we het te horen kregen ben je 24 uur per dag alleen nog maar bezig met de dood wat hoe en wanneer en is het allemaal wel waar want je gaat nog denken dat ze het fout hebben en het een grote grap is. Maar het zeker geen grap al gingen we er wel zo mee om en hebben er altijd mee gespot om het zo voor ons vooruit te schuiven en te denken dat een jaar nog lang is ,maar niks is minder waar een jaar is kort heel kort en elke keer dacht je oh die haalt de kerst wel of oud en nieuw de lente de zomer de winter. En dan nog een paar maanden en dan komt de dood toch wel heel dicht bij en werd er vanaf dat moment niet meer gepraat over kanker dat viel op zekere dag zomaar weg en werd elke dag weer een dag. De laatste 2 maanden waren druk intens heftig dramatisch en toch ook weer mooi maar vooral in het teken van verzorging want hellen kon heel veel dingen zelf niet meer. Zo moest ze in de nacht 5 tot 6 keer geholpen worden om naar de wc te gaan ,op het laatst zo vaak dat je niet meer aan slapen toe kwam en ik zelf op automatische piloot stond . Op dat moment gaat alles langs je heen de dagen het nieuws het leven buiten de deur want je wereld binnen staat stil en er van alles aan het veranderden was. Zo kon ze in keer niet meer lopen niet meer naar boven haar geheugen liet haar in de steek de medicijnen werden constant verhoogt haar arm en haar been voelde ze niet meer en werd de verzorging langzaam over genomen van buitenaf . Het stomme is dat ik het op dat moment nog niet zag dat ze zou overlijden en ik tot op het moment van overlijden nog hoop had zelfs tijdens de sedatie bleef ik hoop houden. Dit jaar heb ik 2 keer moeten beslissen tot palliatieve sedatie een woord waar ik nog nooit van had gehoord , 2 keer beslissen het is genoeg stop er mee 2 keer beslissen over het leven van een ander. Ik heb daarbij wel het voorrecht gehad om de 2 mensen waar ik zoveel van hield vast te houden op het moment van overlijden , mijn moeder heb ik de ogen moeten sluiten en bij hellen gingen ze langzaam open keek me aan en gingen voor de laatste keer dicht. Met geen pen te beschrijven wat er dan door je heen gaat totale machteloosheid paniek schreeuwend niet doen niet doen ………… ik hou zoveel van je niet doen . Nu is het stil en ik geloof het nog steeds niet heb nog steeds het gevoel dat ze zo binnen kan lopen en zal het ze tijd nodig hebben dat ik kan wennen aan de stilte en de leegte . heb een jaar lang alles opzij gezet gerend verzorgd gehuild gelachen gedaan wat ik kon en nu hoeft dat niet meer al zegt me hoofd van wel en het lichaam ook langzaam weer terug naar af en op nieuw beginnen . Ik ben dankbaar voor de mensen die mij zo gesteund en geholpen hebben Christel Hart De Carla Kort henk kinderen familie en nog vele ,en die geven mij ook weer de kracht om door te gaan om zo te proberen in 2014 weer de draad op te pakken. en Mandy Stoof die bij het afleggen en haar moeder zelf heeft opgemaakt na het overlijden je ben een voorbeeld van ieder kind . En de dood ach ja hij komt maar laat mij voorlopig even met rust even op adem komen en het leven weer binnen laten .
Posted on: Thu, 31 Oct 2013 11:13:40 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015