Jedną z najbardziej uderzających cech zachowania maszyn przetrwania jest ich pozorna celowość działania. Mam na myśli nie tylko to, że ich zachowanie wydaje się odpowiednio przemyślane, by sprzyjało przetrwaniu genów zwierzęcia, choć oczywiście tak jest. Chodzi mi o bliższą analogię - do celowego zachowania człowieka. Gdy obserwujemy zwierzę „poszukujące” pokarmu, partnera lub zagubionego dziecka, nie możemy się powstrzymać od przypisywania mu części tych uczuć, których sami subiektywnie doznajemy prowadząc poszukiwania. Jest wśród nich „pragnienie posiadania” jakiegoś obiektu, „obraz myślowy” pożądanego obiektu oraz „cel”, czyli „spodziewany wynik poszukiwań”. Na podstawie introspekcji każdy z nas wie, że przynajmniej u jednej ze współcześnie istniejących maszyn przetrwania ta celowość przekształciła się we własność, zwaną „świadomością”. Nie jestem aż tak filozoficznie nastawiony, by dyskutować, czym jest świadomość, ale na szczęście jest to teraz dla naszych celów bez znaczenia. Możemy bowiem rozważać maszyny, które zachowują się tak, jakby były motywowane celem, natomiast kwestię, czy w rzeczywistości są obdarzone świadomością, czy nie, pozostawimy otwartą. Maszyny tego rodzaju są w gruncie rzeczy bardzo proste, a zasady nieświadomego zachowania celowego są oczywistością w naukach inżynieryjnych. Klasycznym ich przykładem jest regulator odśrodkowy Watta. Richard Dawkins - Samolubny gen
Posted on: Thu, 06 Feb 2014 23:03:11 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015