Ontmoetingen 3: Hoop Roggel is een dorp twaalf kilometer boven Roermond en de Koppelstraat ligt in het centrum daarvan. Op nummer 20 wonen Gertie en ik. Onze huiskamer is de winkel en de ramen die uitkijken op de straat vormen de etalage. De voordeur van de twee onder een kap woning ligt aan de zijkant van het huis. Op het midden van de deur is een vel papier geplakt. Een pijl en het woord: Ingang, wijzen naar rechts, naar de garage waarvan de voorkant uit glas bestaat omdat een vorige huurder daar een reisbureau had. Wij gebruiken de garage als opslagplaats voor boeken die wij nog moeten sorteren. De ramen zijn geblindeerd met papier zodat niemand de ongeordende stapels dozen en boeken ziet. Een pijl op één van die vellen papier wijst naar links, naar de poort die de achtertuin inleidt. Op die plek, in de tuin, verdwaalt iedereen. Bezoekers willen naar de zijingang van de garage, naar de struiken, naar de fietsen, naar de buren, ze willen overal heen behalve naar de deur die de achterkant van de huiskamer scheidt van de tuin. Daarom wenk ik hen. Onze eerst bezoekers die ik zaterdagmiddag wenkte waren een meisje van twee en haar moeder. Ik had net het bord: Open, welkom, in de voortuin gezet en was teruggekeerd naar mijn vaste plek toen zij in de achtertuin verschenen. Het meisje dat nogal stil was, hield een gehaakt poppetje vast in verschillende schakeringen groen. Ik vroeg hoe het hert heette. De moeder zei dat het geen hert, maar een eland was dus ik bood mijn excuses aan. Het dier had een vriendelijke, brede lach. Ik voelde meteen een band. Het meisje liet mij het poppetje vasthouden wat op een groot vertrouwen wees en een nog groter hart. De eland was geen horizontaal dier dat op vier poten stond, maar een verticaal wezen dat rechtop functioneerde net als een mens. Ook zijn karakter was menselijk: hij straalde warmte en begrip uit vanaf het eerste moment. Toen ik het poppetje vasthield bij de buik merkte ik hoe elastisch het was. De nek en het hoofd bewogen alle kanten op. De moeder van het meisje vertelde dat de binnenkant van de eland uit panty’s bestond. Ik besefte dat ik weinig wist over de vulling van speelgoeddieren, te weinig. Van sommige bezoekers weet ik de naam omdat ze vaker komen, maar deze klanten had ik niet eerder gezien. De moeder van het meisje zei dat de eland die een buurvrouw van haar had gemaakt uniek was. Dat wist ik zodra ik het dier aankeek. Het gaf plezier zonder iets terug te vragen. Ik liet de eland boven het hoofd van het meisje zweven, ik liet de eland boven het hoofd van Gertie zweven, ik liet de eland boven mijn linkerarm zweven en ik voelde duidelijk een helend effect. Na zwemmen met dolfijnen en rijden op ezels voor mensen met emotionele problemen is vliegen met elanden een belangrijke, alternatieve therapie. Lang geleden zong een vrouw uit Frankrijk dat zij nergens spijt van had en sinds die tijd eigenden veel mensen zich haar motto toe. Daar deed ik niet aan mee. Al op mijn derde was ik droevig en bleef dat ook om mijn bal die de rivier afdreef en op foto’s sta ik vaker verdrietig dan blij. Plotseling, op een zaterdagmiddag trof ik een wezen dat me kon bevrijden van mijn levenslange melancholie. Bij het vertrek, het meisje en haar moeder namen een prentenboek mee naar huis, gaf ik het poppetje terug. Dat was moeilijk. Ik had nu, eindelijk, iemand gevonden die permanent blijdschap opriep en ik moest afscheid nemen zoals ik zo vaak afscheid had moeten nemen, maar het was niet voor altijd. De moeder van het meisje zei dat zij terug zouden komen, alle drie. Ik wist nog steeds niet hoe de eland heette, dat zou ik de volgende keer opnieuw vragen, maar ik koesterde hoop omdat ik het telefoonnummer had van de vrouw die niet alleen elanden haakte, maar hen in een oud, magisch, Roggels ritueel leven, een ziel inblies waardoor de dieren troost en steun gaven op momenten dat troost en steun het meeste nodig was. In de tuin verscheen een nieuwe klant. Peter
Posted on: Sat, 28 Sep 2013 08:24:42 +0000