Podczas wykonywania różnego rodzaju zadań związanych z ochroną życia i zdrowia (własnego lub innych), jednym z elementów mogącym zadecydować o sukcesie lub fiasku, jest umiejętność udzielenia pierwszej pomocy przedmedycznej. W sytuacji idealnej, udzielanie tej pomocy następuje już po zneutralizowaniu zagrożenia. Życie jednak nie składa się z sytuacji idealnych, obfituje w sytuacje ekstremalne. Podczas działań, może zajść potrzeba równoczesnego udzielania pomocy i zwalczania przeciwnika. Sytuacja taka może zajśc podczas każdych skomplikowanych działań, czy to ochronno – konwojowych, szturmowych (zatrzymania wysokiego ryzyka, ratowania zakładników) czy pościgowo – blokadowych. Inny niż optymistyczny przebieg działań – np. załamanie szturmu, zmiana profilu operacji, nagły kontakt ogniowy (w tym zasadzka), może skutkować stratami. Natychmiastowe udzielenie pomocy medycznej przez cywilnych ratowników medycznych często jest niemożliwe – czasem po prostu sa oni nieobecni w danym miejscu. Co ważniejsze – nie mogą oni działać w obszarze zagrożonym ostrzałem i eksplozjami ładunków wybuchowych. Założenie że grupa wykonująca dane zadanie zostanie w momencie załamania zluzowana przez inny pododdział jest wręcz nadmiernie optymistyczne. Należy uwzględnić czas reakcji na zaistniałą sytuację dowództwa operacji i okres czasu potrzebny na przybycie posiłków. Może okazać się , że czas ten to kilka lub kilkanaście godzin – a więc o wiele za długo. Jest to więc taka sytuacja, jaka miała miejsce już wielokrotnie w naszym kraju, np. w Magdalence czy podczas sytuacji zakładniczej w sądzie w Jeleniej Górze (2000 rok). W bardzo wielu sytuacjach założone cele muszą zostać osiągnięte przy pomocy takich sił i środków, jakie są dostępne „tu i teraz”. Jest to szczególnie ważne w sytuacjach które mają charakter nagły i rozwijają się dynamicznie – jak na przykład atak na konwój, lub pościg za sprawcami zamachu terrorystycznego. Takie uwarunkowania, legły u podstaw czerwonej taktyki. Jest to szczególny zestaw procedur, które mają na celu skuteczne udzielenie pomocy własnym rannym, podczas równocześnie prowadzonych działań bojowych, tak aby zapewnić ich sukces. Są to procedury w wielu punktach odmienne od „zwykłej” medycyny ratunkowej. Przede wszystkim jest to pomoc medyczna udzielana członkom grupy taktycznej (policjantom, żołnierzom). Założenie to wynika z zasady, że martwy ratownik nie jest w stanie nikogo uratować. Tak więc, aby zapewnić sukces całej operacji – najpierw należy zabezpieczyć ratujących. Należy pamiętać, że środki jakie ma do dyspozycji grupa szturmowa są ograniczone, a zabezpieczenie własnych rannych nie jest celem podstawowym działań, jest elementem pozwalającym wykonać zadanie zasadnicze – na przykład uratować zakładników. Odmienna jest kolejność udzielania pomocy. W tradycyjnej medycynie pierwszeństwo mają najciężej poszkodowani, w czerwonej taktyce jest odwrotnie. Tutaj pierwszeństwo ma ten, który będzie mógł dalej walczyć, a więc osoba lżej ranna. Dzięki temu, możliwe jest stworzenie warunków do przetrwania i następnie ewakuacji tych którzy są ciężej ranni i wymagają bardziej specjalistycznej pomocy, której nie można udzielić na polu walki. Podczas działań, należy pamiętać o istnieniu trzech stref w których prowadzone są działania. Są to: 1) Strefa śmierci – a więc obszar największego zagrożenia. Należy unikać pozostawania w niej dłużej niż jest to bezwzglęnie konieczne, i dążyć do jej opuszczenia. 2) Strefa względnie bezpieczna – w niej realizuje się większość działań z zakresu czerwonej taktyki. Znajduje się ona w bezpośredniej bliskości strefy niebezpiecznej, i należy się liczyć z oddziaływaniem przeciwnika (np. ostrzałem), choć zagrożenie jest tu wyraźnie mniejsze niż w strefie śmierci. Jej rozmiar może być zróżnicowany w zależności od rodzaju i rozmachu prowadzonych działań – od pomieszczenia czy kondygnacji budynku, aż po duży obszar. W tej strefie następują czynności (także medyczne) które umożliwiają podjęcie na nowo działań – w tym przejęcie kontroli nad strefą śmierci. 3) Strefa bezpieczna – w niej nie zagraża już przeciwnik, możliwe jest przekazanie rannych cywilnym ratownikom medycznym – zasadniczo w celu ewakuacji do placówek medycznych. Przedstawione założenia czerwonej taktyki, mają charakter ogólny, będący bazą do ich zastosowania w konkretnych sytuacjach i rodzajach działań. Inaczej będzie wyglądać to w przypadku zamachu na chronioną osobę czy obiekt, inaczej podczas dużej sytuacji zakładniczej.
Posted on: Wed, 31 Jul 2013 19:22:08 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015