SELAMÜN KAVLEN- ROMAN(DENEMESİ) CİLT 1, SAYFA 76. Nereden çıktı şimdi şu annem? Tam ölmeye hazırlarken, güç toplarken, cesaret ararken aklıma o takıldı, o geldi! Benden sonra üzülecekmiş, bana ne! Ben yoğum ki! “Benden sonra tufan” bu mu? Sanki başkalarının hatırına hiç dayak yemedin, hiç dişin, çenen kırılmadı, hiç seni ilgilendirmeyen konularda zarar görmedin, şimdi de başkaları sen yokken, senin haberin olmadan ama senin için üzülsün, sana ne! Sonra bu düşüncelerden pişman oluyorum, neden? Bir kere “ölüm, kalanlar içindir” ve sonra “başkaları” dediğin, annen, Nergis ve çok yakının olan birkaç kişi değil mi? Yoksa “sadece anan ağlar, sonrası yalan ağlar” mı? Saçma diyorum, Nergis ve çocuklar yalan ağlamaz! Sonra da ” ya yalan ağlarsa?” Günler bütün yeknesaklığı ve rutinliği ile akıp geçiyordu. Artık hiçbir yerim ağrımıyordu bile. Benim hasta olduğumu, ölüyor olduğumu bana hatırlatacak bir şey yoktu vücudumda. Halsizlik ve dermansızlıktan başka! Kulağı kaşımak için elimin kulağa gitmesi merasimle oluyordu! Ve bir atletin yüz metre koşarken harcadığı enerji neyse, benim harcadığım da oydu! Bu işkence, bu dram ve bu yaşamaksa, bu komedi bitmeli ve yavaş yavaş değil, aniden ölmek istedim. Yaşamak için çok çabalamıştım! Ölmek için ne yapılırdı?
Posted on: Thu, 01 Aug 2013 14:11:08 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015