Türkün gizli düşməni məbəd cəngavərlərinin qaranlıq tarixi İndiki vaxtda belə hələ adlarından bəhs edilən Məbəd Cəngavərləri, tarixdə çox əhəmiyyətli bir yeri olan Səlib yürüşlərinin nəticəsində ortaya çıxmışdır. Xaricə verdikləri görünüşün əksinə çox fərqli məqsədləri olan bu təriqət, hər nə qədər tarixdən silinmiş kimi görünsə də fəaliyyətlərinə bağlı qapılar arxasında gizlicə davam etirir. SƏLİB YÜRÜŞLƏRİNİN ƏSL MƏQSƏDİ Səlib yürüşləri hər nə qədər Xristian inancının bir məhsulu olaraq bilinsə də, əslində təməli tamamilə maddiyyara söykənən olan döyüşlərdir. Avropanın böyük bir yoxsulluq və səfalət içində yaşadığı bir dövrdə, Şərqin və xüsusilə də Orta şərqdəki Müsəlmanların rifah və zənginliyi, Avropalıları xüsusilə də Kilsəni cəzb etmişdir. Bu cazibənin, Xristianlığın dini təlimləriylə də bəzənməsi nəticəsində, dini görünüş altında, lakin gerçəkdə dünyəvi məqsədlərə istiqamətli bir "Xaçlı" zehniyyəti ortaya çıxmışdır. Xristianların, daha əvvəlki dövrlərdə təməldə sülhsevər bir siyasət izlərkən, ani bir dönüşlə döyüşçülüyə meyl göstərmələrinin əsl səbəbi də budur. Səlib yürüşlərinin başlanğıc nöqtəsi, 1095-ci ilin Noyabr ayında, Papa II. Urbanın başçılığında və üç yüz din adamının iştirakıyla reallaşan Clermont Şurası oldu. Bu şurada o zamana qədər Xristian dünyasında hakim olan sülhsevər doktrina tərk edildi və Səlib yürüşlərinin təməli atıldı. Papa II. Urban fərqli ictimai təsnif edərə mənsub bir kütləyə etdiyi danışmada, Xristianlardan öz aralarındakı çəkişmə və döyüşləri buraxmalarını istədi; zəngin, kasıb, "zadəgan", "kəndli" hər kəsi tək bir bayraq altında birləşməyə və "müqəddəs torpaqları Müsəlmanların əlindən qurtarmaq üçün" döyüşməyə çağırdı. Ona görə bu, "müqəddəs bir döyüş" olacaqdı. Tarixçilərin yaxşı bir natiq olaraq təyin etdiyi II. Urbanın məqsədi, Xristianları, Müsəlman Türklərə və Ərəblərə qarşı qışqırtmaq idi; bunda da müvəffəqiyyətli oldu. Şərqdəki Xristianların çətin vəziyyətdə olduğunu, hacıların tacıq edildiyini və maneə törədildiyini, Xristianlar tərəfindən müqəddəs sayılan yerlərə hörmətsizlik edildiyini iddia etdi. Əlbəttə bunlar gerçəklərə tamamilə zidd idi. Çünki tarixçilərin də ifadə etdikləri kimi, o dövr Müsəlmanlar, Əhli Kitaba böyük bir xoşgörüş və ədalətlə davranır, hər cür ibadətlərini də edirdilər. Müqəddəs torpaqlarda yaşayan bütün azlıqlar İslam əxlaqının gətirdiyi bu dinc mühitdən faydalanırdılar. Papa II. Urbanın çağırışına həyəcanla abe olan Avropalı krallar, şahzadələr, aristokratlar və ya digər insanlar da əslində təməldə dünyəvi niyyətlərlə bu döyüş çağırışını qəbul etmişlər idi. Fransız cəngavərləri daha çox torpaq ümid etmiş, İtalyan tacirləri Şərq Avropa limanlarında ticarəti böyütməyi xəyal etmiş, çox saydakı yoxsul insan da, yalnız gündəlik çətinlik və çətinliklərindən qaça bilmək üçün bu səfərlərə qatılmışdı. Necə ki bu ac gözlü kütlə, yol boyunca bir çox Müsəlmanı -və hətta Yəhudini- sırf "qızıl və ləl-cəvahirat boyun əymə" xəyaliylə öldürdü. Hətta Xaçlılar, öldürdükləri insanların qarınlarını deşərək, "ölmədən əvvəl udduqlarına" inandıqları qızıl və qiymətli daşları araşdırırdılar. Xaçlıların maddi ehtirası o qədər böyük idi ki, IV. Səlib yürüşündə Xristian Konstantinopolisi (yəni İstanbulu) da yağmalamaqdan çəkinməmişlər, Ayasofyadakı Xristian fresklerinin qızıl örtmələrini sökmüşlərdi. Budur özlərinə "Xaçlılar" deyilən bu qrup, üç böyük qrup halında 1096′nın yaz aylarında yola çıxdılar; fərqli rotaları izləyərək Konstantinopolisdə bir araya gəldilər. Xaçlılar yol boyunca bir çox yeri yandırıb-yıxdıqdan, bir çox Müsəlmanı qılıncdan keçirdikdən sonra 1099-cu ildə Qüdsə çatdılar. Təxminən 5 həftə davam edən uzun bir əhatə etmənin ardından şəhərin alınmasıyla şəhərə girdilər. Qüdsə girən Xaçlılar qarşılaşdıqları hər kəsi ağla xəyala gəlməz işgəncələrlə öldürdülər, qılıncdan keçirdilər; tapdıqları hər şeyi yağmaladılar. Məscidlərə sığınan günahsız insanları uşaq-muşaq, gənc yaşlı demədən qətl etdilər, Müsəlmanların və Yəhudilərin müqəddəs məbədlərini korladılar. Şəhərin sinagogunda saxlanan Yəhudiləri, sinagogu atəşə vermək surətiylə yandırdılar. Tayı bərabəri olmayan bu vəhşilik şəhərdə öldürəcək kimsə qalmayıncaya qədər davam etdi. Birinci Səlib yürüşü, 1099-cu ildə Qüdsün düşməsi və təxminən 460 ildir Müsəlmanların suverenliyi altında olan torpaqların Xristianların əlinə keçməsiylə nəticələndi. Xaçlılar, Qüdsü özlərinə paytaxt etdilər və sərhədləri Fələstindən Antakyaya qədər uzanan bir Latın Krallığı qurdular. Bu tarixdən sonra Xaçlıların Orta şərqdə yapışa bilmə mübarizəsi başladı. Qurduqları dövləti ayaqda tuta bilmək üçün təşkilatlanmaları lazım idi. Bu səbəblə daha əvvəl bənzəri olmayan "əsgər təriqətləri" quruldu. Bu təriqətlərin üzvləri, Avropadan Fələstinə köç edib, burada bir növ monastır həyatı yaşayır, bir tərəfdən də Müsəlmanlara qarşı döyüşmək üzrə əsgəri təhsil alırdılar. Və bu təriqətlərdən biri, digərlərindən fərqli bir yol tutdu. Və tarixin axışına təsir edəcək bir dəyişmə yaşadı. Bu təriqət, "Məbədçilər" təriqəti idi. MƏBƏDÇİLƏRİN ORTAYA ÇIXIŞI Məbədçilər, Xaçlıların Qüdsü ələ keçərmələrindən və bir Latın Krallığı qurmalarından təxminən 20 il sonra tarix səhnəsinə çıxdılar. 1118-ci ildə qurulan və hər kəs tərəfindən tanınan adı "Məbədçilər" və ya "Məbəd Cəngavərləri" olan bu təriqətin tam adı "İsanın və Süleyman Məbədinin Yoxsul Cəngavərləri" idi. Qurucuları isə cəmi 9 cəngavərdən meydana gəlirdi. Qurucu Cəngavərlər, dövrün Qüds Kralı II. Baldwinin hüzuruna çıxdılar və Birinci Səlib yürüşünün ardından Qüdsə axın edən Xristian hacıların mallarını və canlarını qoruma işinə könüllü olduqlarını ifadə etdilər. Kral, Məbədçilərin ilk "Böyük Ustadı" olan Hugues də Payensi yaxından tanıyırdı. Özlərinə böyük dəstək verdi; eyni zamanda onlara bir zamanlar Süleyman Məbədinin iştirak etdiyi (Məscidi Əqsanı da əhatə edən) bölgəni təsis etdi. Böyük İslam komandiri Səlahaddin Eyyubinin Hıttin Döyüşünün ardından Qüdsü geri almasına qədər keçən 70 il davam edəsincə "Məbəd Təpəsi", Məbədçilərin mərkəzi oldu. Özlərinə "Süleyman Məbədi" ilə əlaqəli bir ad verilməsinin səbəbi də bax bu idi. Xüsusilə burasını özlərinə əsas olaraq təyin etmələridirsə təsadüfi bir seçki deyil, şüurlu bir seçim idi. Məbəd, Hz. Süleymanın gücünün bir simvolu idi; Məbəddən geriyə qalanlar isə böyük sirrlər saxlayırdı. Qurucu cəngavərlərə görə, bir araya gəlmələrinin, digər bir deyişlə bu təriqəti qurmalarının məqsədi, müqəddəs torpaqların və Xristian hacıların təhlükəsizliyini təmin etmək idi. Ancaq Məbədçilərin gerçək məqsədi çox fərqli idi. MƏBƏDÇİLƏRİN GERÇƏK ÜZÜ O dövrdə Qüdsdə Məbədçilərdən başqa əsgəri təriqətlər də vardı. Ancaq onlar quruluş məqsədlərinə uyğun işlərlə məşğuliyyət edirdilər. Məsələn Məbədçilərlə eyni dövrdə qurulan və böyük bir təşkilat olan St. John Cəngavərləri ya da digər adlarıyla Hospitaler Cəngavərləri təşkilatı xeyr işləri edir, müqəddəs torpaqlardakı xəstələrin və kasıbların köməyinə qaçırdı. Digər tərəfdən, 9 Məbəd cəngavərinin, elan etdikləri kimi, Hayfadan Qüdsə qədər olan bir bölgəni öz başlarına qorumaları fiziki olaraq qeyri-mümkün idi. Məbədçilərin köməksevərlik deyil, əksinə iqtisadi və siyasi çıxarlar arxasında olduqları açıq idi. Masonluğun ən tanınmış adlarından biri olan 33. dərəcədən böyük ustad Albert Pike, masonluğun təməl əsərlərindən biri qəbul edilən Əxlaq və Doqma (Morals and Doqma) adlı kitabında, Məbədçilərin gerçək məqsədini belə açıqlamışdır: "…Tampliyelerin elan edilən vəzifəsi, müqəddəs yerləri ziyarətə gələn Xristianları qorumaq idi. Gizli məqsədləri isə, Ezekielin xəbər verdiyi modelə uyğun olaraq Süleyman Məbədini yenidən tikmək idi… Məbədçilər, ən başdan bəri Romanın (Papalıq) və onun krallarının suverenliyinə qarşı idi. Məqsədləri, zənginlik və güc əldə etmək və lazım olsa döyüşərək Kabalistik doqmanı yerləşdirmək idi." Hər ikisi də mason olan İngilis yazarlar Christopher Knight və Robert Lomas da, Hiram Açarı (The Hiram Key) adlı kitablarında, Məbədçilərin "Fələstinə gedən Xristian hacıları qorumaq" şəklindəki görünüşünün yalnız bir örtük olaraq istifadə edildiyini, təriqətin əsl hədəfinin çox daha fərqli olduğunu belə açıqlayarlar: "Məbədçilərin qurucularının hər hansı bir zaman hacılara qoruma təmin etdiklərinə dair heç bir dəlil yoxdur, amma kənar yandan Herod Məbədinin (Süleyman Məbədinin yenidən tikilmiş halı) xarabalıqları altında sıx araşdırma qazıntıları etdiklərinə dair son dərəcə razı salıcı dəlillər tapırıq." Hiram Açarı kitabının yazıçıları, Məbədçilərin bu araşdırmalarının nəticəsiz qalmadığını, bu təriqətin həqiqətən də Qüdsdə, "dünya görüşlərini dəyişdirən" əhəmiyyətli bir şeylər tapdıqlarını yazmaqdadırlar. Bir çox araşdırmaçı da eyni qənaətdədır. Məbədçilərin Xristian bir dünyada doğulmalarına, Xristian mənşədən gəlmələrinə baxmayaraq, Xristianlıqdan tamamilə fərqli bir inanca və fəlsəfəyə bağlanmalarına səbəb olan, onları azğın ayinlərə, quru cadu ritüellərinə yönəldən bir "qaynaq" olmalıdır. Və bu qaynaq, bir çox tarixçinin ortaq qanısına görə Kabaladır. Kobudla, söz mənasıyla "şifahi ənənə" deməkdir. Ensiklopediyalarda və ya lüğətlərdə, Yəhudi dininin mistik, ezoterik (qərbi) bir qolu olaraq təsvir edilər. Bu tanıma görə, Kabala, Tövratın və digər Yəhudi dini qaynaqlarının gizli mənalarını araşdıran bir təlimdir. Ancaq mövzunu bir az daha yaxından araşdırdığımızda, qarşımıza daha fərqli gerçəklər çıxmaqdadır. Bu gerçəklərin bizi çatdırdığı nəticə isə, Kabalanın, Yəhudiliyin təməli olan Tövratdan da əvvəl var olan, Tövratın vəhy edilməsindən sonra Yəhudiliyin içində yayılan, "pagan" yəni bütpərəst mənşəli bir təlim olduğudur. MƏBƏDÇİLƏRİN RƏSMİ OLARAQ TARİXDƏN SİLİNİŞİ Məbədçilər, missioner bir Xristian təriqəti görünüşündə, cahil xalqın gözünü rəngləyərək böyük və haqsız bir ünə qovuşmuşlar. Xalq üçün onlar, Xristianlığın qoruyucusu, kasıbların köməkçisi, üstün əxlaqi dəyərlərə sahib bir əziz və bir növ dastan qəhrəmanıdırlar. Bu saxta imic o qədər güclüdür ki, Məbədçilər, heç narahat edilmədən, Xristianlıqla döşəmə döşəməyə zidd bir həyatı davam etdirməyi bacarmışlar, ticarət, yağma, bankirlik kimi fəaliyyətlərlə əldə etdikləri hədsiz qazancların yanında, edilən hədiyyələrlə də, sərvətlərinə sərvət qatmışlar. Məbədçilər haqqında çox sayda şikayət və söz-söhbət yayılmağa başlamışdır. Dindar bir təriqətin böyük bir gizlilik içində hərəkət etməsi, səhv və qadağan bir şey etdikləri iddiasını gücləndirmişdir. Cəngavərlərin acgözlüyü, vicdansızlığı, sərvət ehtirasları və ehtirasları geniş şəkildə bilinir. Ayrıca qalalarda təşkil edilən gizli mərasimlər, şeytana inanma ayinləri, əxlaq xarici əlaqələr xalqın dilinə düşmüşdür. Fransa Kralı üçün bu qəbul edilə biləcək bir vəziyyət deyil, buna görə dərhal hərəkətə keçmiş və bir qanun çıxardaraq 13 Oktyabr 1309-cu ildə, ölkəsindəki bütün Məbədçiləri həbs etdirmişdir. Təriqətə qəbul mərasimi əsnasında yeni namizədlərin qaydalara görə Allahı, Hz. İsanı və əzizləri rədd etmələri, Hz. İsa və müqəddəs dəyərlər üzərinə bir çox hörmətsizlik etmələri, xaça tüpürmələri və sidiklərini etmələri, daha köhnə olan Məbəd cəngavərləri tərəfindən ağızlarından, göbəklərindən və ombalarından, "Oscolum Infame" ya da "Utanc öpüşü" adı verilən üsulla öpülmələri, homoseksuallığın və cinsi pozğunluqların sərbəst buraxılması, böyük ustadın hər cür səlahiyyətə sahib olması, Kabala simvolizminə və cadu mərasimlərinə baş vurmaları təriqətin, Xristianlıqdan çıxaraq, tamamilə azğın bir təriqətə çevrilmiş olduğunun açıq dəlilləri idi. Cinsi azğınlıqlarının yanında məbədçilərin bir başqa gizli istiqaməti daha ortaya çıxmışdır. Sorğudan keçirilən bəzi məbədçilər öz aralarında etdikləri mərasimlər əsnasında bir növ heykələ tapındıqlarını etiraf etmişlər, bunun nə olduğu ilk başda aydın olmamış olsa da, sorğulamalar davam etdikcə məbəd cəngavərlərinin açıq aydın şeytana tapındıqları (inandıqları) ortaya çıxmışdır. Sorğular nəticəsində ortaya çıxan gerçəklər, bu azğın təriqətin qadağan edilməsinə və böyük ustad Jacques də Fasilənin 1314′də xaç üzərində yandırılaraq edam edilməsinə gətirib çıxarmış, fərqli ölkələrə qaçmağı bacarmış olan Məbədçilər də süquta uğramışlar. Nəticədə, 1312′də toplanan Viyana Konsülünün qərarıyla Məbədçilik bütün Avropada qadağan edilmiş, tutulan üzvləri cəzalandırılmışdır. Papa V. Clementin 22 Mart 1312′də nəşr etdiyi və tarixə "Vox en excelso" adıyla keçən fərmanıyla təriqət dağıdilmış və -kağız üzərində- rəsmi olaraq tarixdən silindiyi qəbul edilmişdir. GİZLƏNƏN GERÇƏK Dövrün qaynaqlarına görə Fransada təxminən 2000 cəngavərdən yalnız 620 dənəsi enginə tərəfindən cəzalandırılmışdır. Təxminlərə görə, o dövrdə ən az 20 min cəngavər və cəngavər başına 7-8 şəxsiyyət heyət fəaliyyət halındadır. Bu heyətlər, dənizçilikdən, ticarətə qədər, təriqət mənsublarının hər cür işlərini təşkil etməkdə idilər. Yəni sadə bir hesab edildiyində, Məbədçilər təqibata uğradıqları dövrdə ən az 160 min şəxsiyyət bir gücə sahibdirlər. Bir şəbəkə kimi bütün Avropanı və Aralıq dənizi sahillərini qucaqlayan bu heyət, eyni zamanda dövrün ən böyük məntiqi gücünü də meydana gətirməkdə idi. Bütün bu mərkəzlərə dağılmış mal varlığını ələ keçərmək, nə Fransa Kralı nə də Papa üçün mümkün olmamışdır. Krallarla yarışan bu mal varlığı, Məbədçilərə hər cür qorumağı və zəmanəti təmin etməyə yetmişdir. Yəni Kilsənin rəsmi olaraq ortadan qalxdığını qarşıya qoyduğu təriqətçilər, bütün Avropada, xüsusilə də İngiltərə kimi Şimal ölkələrində yeraltında fəaliyyətlərinə
Posted on: Sun, 21 Jul 2013 09:51:09 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015