moordenaar van de dieren? Telkens ik een gedicht schrijf of publiceer dat gaat over het doden van een dier, krijg ik minstens 1 verontwaardigde reactie. Men spreekt dan van wreedheid jegens de meest weerlozen. Ik bekend dat er een zekere wreedheid in me schuilt, maar tegelijk ook een genegenheid voor de dieren. Het doden van een dier om het daarna te consumeren, is in mijn ogen geen misdrijf. Het filosofisch verantwoorden is niet zo simpel: je kan spreken van een gewoonterecht, je kan verwijzen naar ‘het dierenrijk’ waar hetzelfde gebeurt, maar echt bevredigend zijn die argumenten niet. Ik hou het bij lekker vinden en de gewoonte sedert de oertijden. Sommigen zien het als moreel superieur wanneer gekozen wordt voor onthouding op dit vlak: dan gaat het om veganisme en vegetariërs die van een hogere morele orde zouden zijn. Soms wordt zelfs beweerd dat wie geen bloed in zich opneemt, daardoor een vreedzamer mens zou zijn of worden. Daar sta ik zeer sceptisch tegenover: ik zie feiten die dit geloof radicaal tegenspreken. Neem de geschiedenis van India, in het bijzonder de periode na 1947 of ’48, dus na de onafhankelijkheid: voortdurend zijn daar bloederige conflicten geweest tussen Hindoes en moslims en nochtans zijn Hindoes vegetariërs. Trouwens, ook de grote Führer Adolf weigerde vlees tot zich te nemen en hij was een fervent dierenvriend. Na lang wikken en wegen ben ik tot het besluit gekomen dat onze graad van beschaving moet blijken uit de manier waarop wij dieren fokken, bejagen en doden. Zo kan je een aantal gewoontes afkeuren zoals de vossenjacht met een meute bloedhonden en het onverdoofde slachten of kelen. En zo ben ik eveneens fel gekant tegen kistkalveren, tegen het fokken van dieren in een veel te enge ruimte. Ik weiger foie gras te eten omdat ik het vetmesten van deze ganzen verafschuw. Anders gezegd: dierenleed laat me niet ongevoelig. Een vriend heeft ooit opgemerkt dat ons gebit erop wijst dat wij omnivoren zijn: wij mensen eten alles, ook vissen en zoogdieren. Een bepaalde mate van wreedheid is daarbij altijd aanwezig, maar zoals Multatuli het schreef: ik ben geen vliegenreddende dichter – storende insecten sla ik dood. En wat de grotere dieren betreft: we dienen de pijn en het leed tot een minimum te beperken en als het pijnloze slachten mogelijk is dan moeten wij dat doen. de haan 27 jul. 13
Posted on: Sat, 27 Jul 2013 09:53:27 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015