ÖNCELİĞİM ŞEKİLDİ ! BİÇİMDİ ! Hiç sevmediğim sorulardan biri “işler nasıl ?” sorusudur. Yahu yaşadığım yer, iş yaptığım coğrafi bölge, yer belli; prensipler insanıyım, nasıl olabilir ki ? Geçiniyorum, Allah’ıma şükrediyorum. Şahsi prensiplerimin yanında , kendi doğrularım, kurallarım, değerlerim var hem iş yaşamında hem sosyal hem de özel hayatımda hatta aile hayatımda. Büyük işler yapacağım, en büyük ben olacağım, ciddi paralar kazanacağım, güçlü olacağım, paranın dönüşümünde-değişiminde esaslı kişi olarak etkin rol oynayacağım diye saçma sapan hedeflerim yok. Km 2 yüzölçümü yapacağım, sahip olacağım, sınırsız kara parçasında tasarrufta bulunacağım gibi hedeflerim de yok. Milletin malının mülkünün sürekli el değiştirmesi benim psikolojimi bozuyor. Onu al bunu sat; bunu al onu sat. Ne bu postmodern Dünyanın postmodern ekonomik düzeni biraz sanal, biraz yaratılan, şekli ekonomik hayat içinde aksiyon insanı/iş insanı olmak hiç bana göre değil.Ben zeka ile teknoloji ve emeğin birleştiği sanayi üretimini/gerçek üretimi seviyorum. İlkel Çağda bile trampa usulü !!(anladınız siz onu) bir çeşit olarak bu kadar yaygın değildi bence . İnsanın ekonomisini bile aile çevresi, şekli çerçeve olarak belirliyor . Kişinin hedefleri olmak istediği yer ve ya olmak istediği kişi otokontrol düzleminde iş prensiplerini dahi belirliyor, engelliyor. Kişi usul bile öğrense esastan vazgeçip şekle, biçime bürünemiyor. En azından ben böyleyim. İş prensiplerim tamamen ailevi değerlerimle paralel, para kazanmam gerekiyor bu işi de yapayım, şunu da yapayım diyemiyorum… İşler nasıl ? işler iyi. Nasıl gidiyor ? Çok iyi gidiyor .Şahsım adına para kazanmam gerekiyor bilinciyle, hayat parayla yaşanır biçimiyle hiç tanıştırılmadım.Çok rahattım büyürken; kahvaltı hazır, ordan kalk buraya otur diyen olmazdı,hiçbir şeye mecburiyetim yoktu, kalk ders çalış diyen bile yoktu. İnanılmaz aktrist hayranlığım vardı, inanılmaz sahne hayranlığım vardı, fotoğraf çektirmeyi çok severdim, babamın Canon Marka fotoğraf makinasıyla amaç flaş sesini duymak “SUSAM SOKAĞI” kahramanlarının dahi fotosunu tv.den çekerdim.Koskocaman dürbünle dağları seyrederdim, çifte av tüfeğinden korkar tek saçma ile yattığım yerden incir ağacındaki kuşa ateş ederdim. Rahat bana battı, ben şekil ve biçim olarak özgürlük alanı yaratmak ve aktristler ve fotomodeller gibi giyinmeyi hayal edip yaşam tarzımı değiştirmek için okul okuyayım dedim. Biraz ailemin değerlerini bilmesem evden kaçar aktrist olmak için her şeyi yapardım. Fakat hayatım boyunca saydığım kişilerce itilip kakılmayayım , başıma kakılacak bir şey olmasın diye inanılmaz bir azimle başarılı olmak için 7 sene tek dostum masa –sandalye ile mesai harcadım.O sebeple elime geçen ilk fırsatta kendime fahiş parayla masa ve sandalye satın aldım(ALLAH AKIL VERSİN). Her şey şekil yani. Yoksa hiç bana göre değil para için kendini sık, kas, sınırla. Hiç tarzım değil. Ama mecbuuuurrrrrrr napacan. Yaşam tarzım değişti; spor,iş, sanat, sosyal çevre yaptım kendime .Hayatımın sonuna kadar yetecek, hayal ettiğim elbiselerin hepsini SATIN aldım, her şeyimi de kendim aldım, kazandım da aldım. İşler Nasıl ? İşler bozuk, kesat, para yok ; Olmasa ne olur kardeşim ! zaten benim üreteyim, çalışayım, her şey ben olayım, en büyük ben olayım diye bir derdim olmadı. Bir gün iş yapamazsam, para kazanamazsam bulurum bir hayat arkadaşı kat, yat, mücevherat,araç aldırmam da ; O’na elektrik, su,telefon faturası ödettiririm, daire aidatımı ödetirim, 3 öğün de yemek yersem oturur Allah’a şükrederim. NK
Posted on: Fri, 01 Nov 2013 04:58:56 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015