42. Niet gedroomd over Alex vannacht, jammer. Maar aan de afscheiding in mijn slip en het zangerige gevoel in mijn onderbuik te oordelen moest het er toch heftig aan toe gegaan zijn in dromenland. Er stond me alleen niets van bij. Dromen onthouden, misschien moet ik me er meer in trainen. Ik pakte de iPad erbij en ging naar het artikel dat Alex gisteren op haar blog plaatste: ‘Nadia is een selfmade zakenvrouw die gemiddeld meer dan $ 400.000,- per jaar verdient,’ las ik voor de tweede keer. ‘Ze is een expert in het verkopen en marketen van haar product en maximaliseert zo haar winsten. Als iemand de kunst van het combineren van zaken met plezier heeft geperfectioneerd, dan zij wel, de dure escort: business is plezier en plezier is business. Ooit verdiende ze in een etmaal $40.000,- aan drie klanten. Ook haalde ze eens in de loop van achttien maanden $200.000,- aan revenuen op bij een bijzonder toegewijde afnemer. Kijk, dát is verkopen! Ik vind dat knap. Ik zal niet zeggen dat ik de zakelijke kant van mijn business er maar een beetje bij doe, maar ik kan veel van Nadia leren. Daarom schrijf ik dit artikel ook. Daarnaast hoop ik collega’s te inspireren om hun zaken in eigen hand te houden. Wees de baas over je eigen business, meiden! In dit artikel noem ik mijn collega Nadia, maar dat is dus niet haar ware naam. In de VS, waar ze werkt, is haar professie vrijwel overal illegaal. Dat maakt haar prestaties door het zo professioneel aan te pakken in mijn ogen des te bijzonderder.’ Ik greep naar mijn telefoon. ‘Mooi artikel op je blog, lief,’ sms’te ik naar Alex, meer om maar wat te sms’en te hebben dan dat ik het ook echt meende. ‘Ben je al in Key West?’ Er kwam niet direct antwoord. Een korte flits van onrecht, van me tekort gedaan voelen, maar toen bedacht ik: rustig, Lies, niet zo vreemd, het is daar midden in de nacht. Ik ging naar mijn mailbox en zag dat Iris zich had uitgeleefd. Soms had ze van die buien en tikte ze rustig een halve Tolstoj over. Had ze een mooie zin gelezen, die volgens haar niet werkte zonder context. Nu liet ze weten: ‘In afwachting van vanavond (zin!) heb ik een scene uit het laatste boek van de lelijkste schrijver van Nederland overgenomen. Met je man in coma, hoe kijk jij hier tegenaan, Lisa: “In de Kijk las ik een verhaal over een vrouw die door een auto-ongeluk in coma was geraakt, terwijl ze net zwanger was. Acht maanden bleef zij liggen in een verzorgingstehuis, terwijl haar buik steeds dikker werd. Toen werd haar volledig gezonde baby geboren, een meisje, heel kalm, zonder pijnlijke weeën of complicaties. Haar kind is haar altijd blijven bezoeken. Jaren later legde de dochter haar eigen zoon op de borst van haar moeder. Oma in coma was de titel van het artikel.” Liefs, Iris. PS: Hoe laat en waar?’ ‘Net wakker en ik zit gelijk te janken, dank je, Iris,’ mailde ik terug. ‘Uur of tien, vaste plek?’ Ik nam een douche. Ik poetste mijn tanden onder het vallende water. Ik vergat de tijd. Terug in de kamer las ik verder over Nadia, volgens Alex de koningin van de barter. “Wat mij betreft kun je me overal mee betalen,” liet ze Nadia zeggen, “als we het maar eens zijn. Cash is voor mij niet altijd even handig, dus als het zo uitkomt dat een man me mee wil nemen naar een Gucci- of Ferragamo-shop, dan vind ik dat prima. Ik weet dan bij voorbaat al dat ik meer krijg dan wat hij me betaald zou hebben in cash. Vaak zijn dat mannen die claimen dat ze niet betalen voor seks. Prima, dan is dit is toch zeker een mooie oplossing. Het is ook extra interessant voor hen, want dat soort mannen wordt graag gezien in het gezelschap van een mooie vrouw terwijl ze bakken met geld uitgeven.” Ik las dat Nadia seks had geruild voor een Loro Pianahandtas van $3.000,- en voor ladingen designerkleding. Mannen hadden haar collegegeld opgehoest en ook kreeg ze een paar jaar geleden een Jaguar XF cadeau nadat ze een smoorverliefde klant had verteld dat ze een auto nodig had. Hoe gek ik ook op Alex was, dit verhaal kon me maar matig boeien. Ik klikte het weg, laadde mijn spullen in mijn Francesco Biasia-schoudertas en nam de lift naar beneden. In de ontbijtzaal at ik wat gerookte zalm en een gekookt ei, nog net niet staand, en klokte een verse jus weg. Ik rekende mijn overnachting af en stapte de zon in. Ik had al dagen geen weerbericht gezien en, alsof ik voor een onvoorwaardelijk vertrouwen beloond werd, betaalde het weer me terug met stralend blauwe luchten en een licht briesje. Als dit een cliché was, wilde ik wel een cliché worden. Of blijven. Van Alex alleen nog geen bericht, ook niet na een tweede sms. Nog steeds logisch, het was daar nog steeds nacht. Maar waarom was ik zo onrustig? Wat wilde ik eigenlijk van Alex? Of moest ik zeggen mét Alex?
Posted on: Sun, 07 Jul 2013 13:07:31 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015