De traan van Karim. Geschreven door Malika Ait Salah. Volledige versie binnenkort te lezen in mijn eerste boek. Een glimp .. Je weet niet wat de definitie van een echte man is. Wij hebben vroeger in de mijn gewerkt, helemaal ondergronds. Daar waar je alleen stof voor je ogen zag en luide klanken. Wij deden niets anders dan hard werken van s morgens vroeg tot s avonds laat. Daarnaast hadden we nog andere verantwoordelijkheden voor de boeg. Zoals; het bouwen van een huis, het onderhouden van onze ouders in Marokko en onze familie, het onderhouden van ons gezin. En natuurlijk onze kinderen. Maar als ik naar jou kijk vraag ik mij echter af waarom kinderen nodig zijn? Zei mijn vader keer op keer in de vroege ochtend als ik naar beneden liep. Ik werd steeds wakker met hetzelfde liedje. Na een nachtmerrie, na een droom. De klanken bleven ongewijzigd. Dit liedje hoorde ik steeds naast mij als ik thuis sliep. Ik liep door de woonkamer en keuken en zag mijn moeder aan tafel de groenten schillen. Trek je er niets van aan zoon, je weet immers al lang hoe hij is. Ik zei helemaal niets en nam mijn bestek, brood en fruitsap mee naar de tafel. Ik keek in de ochtend graag naar Fresh Prince of Belair, hoe dan ook bracht deze serie mij altijd aan het lachen. Ik hoorde mijn vader op de achtergrond nog steeds klagen . Hij wou ook nooit stoppen totdat ik weer de deur verliet. Na enkele minuten ruimde ik de tafel af en liep ik terug naar boven. De dagelijkse sleur van het leven liet mijn motivatie met de dag zakken. Alweer een nieuwe dag, alweer opzoek naar werk. Ik had er helemaal geen zin in om weer afgewezen te worden door een vrouw dat ter werk gesteld is bij een of andere interim kantoor. Ze vertelde me steeds hetzelfde. Waarom zouden ze mij vandaag wat anders vertellen? Eens ik klaar was met douchen en omkleden liep ik terug naar beneden en gaf ik mijn moeder een kus op haar voorhoofd. Ik heb veel te doen vandaag mams, dus eet ik niet thuis. Is goed mijn zoon, moge God over jou waken.’’ Als Allah het wilt, zei ik met een nederig gezicht. De auto was gestart, klaar om te vertrekken. Maar juist op het moment dat ik vertrok belde een vriend. Selaam, fain?” Karim: Net wakker, ga even weer werk zoeken.’’ Zaid: Ewa kom mij ophalen. Ik ga mee.” Karim: Is goed. Ik zie je zo meteen.’’ Samen kwamen we voor de zoveelste keer aan bij het interim kantoor. Alweer was het zoals de voorbije maanden, dagen, uren en minuten. We zullen jou wel opbellen indien er wat vrij komt.’’ De vraag is: zal ik de vrije plaats ooit wel krijgen?, zei ik tegen mezelf. Mijn beste vriend Zaid moest wel vaker lachen om mijn commentaar. Ik lachte ook altijd mee, simpelweg omdat zijn lach mij altijd liet lachen. Hij merkte meteen op dat het vandaag niet goed ging. Inmiddels zijn we sinds onze puberjaren met elkaar bevriend. Zijn ouders kwamen een jaar nadat wij verhuisden achter ons wonen. Wat waren dat toch de leukste tijden. De zomertijden zijn onvergetelijk. Het maakte voor ons absoluut niet uit of het zomer of winter was, wij wisten onze tijd altijd te entertainen. In de auto op weg naar huis maakten wij elke dag wel grappen over het verleden. De tijden dat we wegliepen van een ijsboer. De tijden dat we als groep aan elke deurbel gingen bellen. Ken je die ene Jonny nog Zaid van vroeger?” Zaid: Wie dan? Karim: Denk even na joh. Hij was de enige volslanke tussen ons die niet snel kon lopen. En vaak gaven ze hem de schuld. Weet je het niet meer toen hij met zijn ijsje viel en jou meetrok? We schoten hard in de lach. Onvergetelijke kindertijden. Niemand kon je bekritiseren of aanwijzen op je taken of verantwoordelijkheden. Als klein kind kan je dat ook niet aan, en ouders weten dat kleine kinderen vaak moeten spelen. Helaas is die tijd voorbij, er is geen tijd meer voor spelletjes. Ik zette mijn beste vriend Zaid thuis af. We hadden terug afgesproken om elkaar in de avond te zien. Eens thuis aangekomen nam ik snel mijn voetbal kleren en tas mee. Even ontspannen en trainen, doe ik graag. Gelukkig was mijn vader niet thuis want anders moest ik heel mijn gevoel weer opkrikken. Raar maar waar. Hij kon mij in een keer slecht doen voelen. Malika: Omdat hij diegene is die jou steeds benaderd met kritiek. Je hoort nooit het goede van hem. Je voelt het goede ook nooit aan. Karim: Ja klopt. Het was nooit goed. Er bestond altijd wel een probleem voor hem die opgeblazen kon worden. Het had wel impact op mijn moeder maar daar bleef het ook bij. Ik vond het lief van haar dat ze steeds in opstand kwam voor mij. Anderzijds vond ik dat niet nodig. Het was beter geweest voor haar en vader als ze neutraal bleef. Want om eerlijk te zijn heeft mijn vader altijd het goede voorgehad met mijn moeder, ik als zoon vormde de storing tussen hun. De waarom vraag hield mij destijds sterk bezig. Alleen omdat ik geen werk vind? Waarom ziet hij niet in dat ik wil werken maar geen werk kan vinden? Op school deed ik altijd mijn uiterste best. Ik heb geen hoog diploma maar kan wel aantonen dat ik mijn school heb afgemaakt. Vaak kregen we ruzie die uit de hand liep. Mijn vader kon het nooit aanhoren dat het door hem kwam dat ik nooit kon verder studeren. Het jaar nadat ik afstudeerde werd ik verplicht om auto’s te verkopen. Ik bracht wel degelijk brood op de plank maar na een tijd was het totaal niet meer mijn ding. Mijn vader werkte sindsdien verder met zijn broer en de zoon van mijn broer. Mijn neef werd geprezen en gedragen als een keizerjongen, terwijl ik als de nietsnut werd beschouwd. Misschien had ik nu wel een hoge diploma behaald als mijn vader mij liet vechten voor mijn eigen doelen. Misschien werkte ik wel in het buitenland als ik mijn doelen mocht volgen. Het stemmetje in mijn hoofd sprak toen niet luidop. Had ik het maar eerder geweten. Dag in dag uit zag ik mijn vader, onkel en neef onderhandelen in de achtertuin. Ik liep van niemand weg. Malika: Wat bedoel je precies met ik liep van niemand weg’’. Karim: Sinds vorig jaar vertelde ik mijn vader dat ik niet meer wou handelen in autos, aangezien het niet mijn ding was. Ik wou zoeken naar een andere baan. En sindsdien werd ik scheef bekeken door hem en zijn broer. Mijn neef was een gatlikker en een kontkruiper. Ik heb in het verleden nooit een goede band met hem gehad. We zijn twee verschillende personen. Het conflict met mijn vader en mijn neef zorgde voor spanning. Ik kreeg te vaak het gevoel dat ze mij probeerden te veranderen. Malika: Oké. Nu begrijp ik het . Je liet je dus niet kennen en bleef op je standpunt staan. Je liep niet weg van je eigen mening. Je kwam op voor jezelf. Karim: Op die manier. Ik hoorde hun lachen en giechelen heel de tijd door. En vaak raakte ik geïrriteerd. Kunnen ze dat niet ergens anders doen dan in onze achtertuin? Na een gegeven moment liep ik naar de garage mijn sigaretten uit de auto te halen. Ik vroeg op dat moment ook aan mijn neef om zijn auto ergens anders te parkeren aangezien ik binnen het uur wou uitrijden. Hij keek mij aan en zei helemaal niets. Ik ging ervan uit dat hij mij niet had gehoord dus parafraseerde ik nogmaals. Kan je a.u.b. je auto ergens anders parkeren.” Nogmaals gaf hij mij geen gehoor. En net op het moment dat ik hem benaderd hoorde ik wat op de achtergrond. Die ene klap in mijn hart, was de fatale. Ga iets zoeken om je mee bezig te houden, zei mijn onkel met een boos gezicht. Dit keer deed ik alsof ik niets hoorde maar toch heerste er een spanning tussen ons. Ik had dit op voorhand al aangevoeld. Ik ging voor mijn neef staan, oog in oog met een boos gezicht vroeg ik hem; Waarom moet je zo doen voor paps, kontkruiper. Neef: Beter ga je achteruit voor er wat gebeurd. Karim: Wat kan er gebeuren dan? Het gesprek mondde uit tot een gevecht. Mijn moeder kwam aangelopen en luidkeels riep ik dat ze binnen moest blijven. Een gesprek tussen mannen blijft een gesprek tussen mannen, vrouwen horen daar niet thuis, riep ik luidkeels. Ik wou mijn moeder niet ziek maken dan ze al was en wou haar zeker geen pijn bezorgen. Maar het gedrag van mijn neef krenkte mij gewoon voor mijn vader en onkel. Zo ook het gedrag van mijn vader en onkel. Doch heb ik altijd geleerd om nooit op te geven. Het is belangrijk om hoe dan ook altijd voor jezelf op te komen. En die ene klap moest hij terug krijgen. Het lukte mijn vader en onkel niet om ons uit elkaar te halen. Steeds als iemand tussen ons kwam zakte ik of ging ik naar links om hem weer bij de keel te grijpen. Ergens zei een stemmetje in mijn hoofd Wij zijn familie dus kappen nou.’’ En iets later hoorde ik uit zijn mond weer Wild Kehba / De zoon van een hoer.’’ Ik duwde mijn onkel en vader om en gaf hem een harde slag. Hij viel op de grond. Vervolgens ging ik op hem liggen en bleef hem slaan. Het waren zoveel slagen die mij een goed gevoel gaven. Dat zal hem leren mij voorschut te zetten en mijn moeder te beledigen. Gelukkig werd door niemand de politie opgebeld, in een Marokkaanse buurt is de kans daarop heel klein. Maar goed ook, het speelde een voordeel voor mij. Mijn neef bleef op grond liggen en werd geholpen door mijn vader en onkel. Niemand die naar mij omkeek, het was alsof mijn vader in levende lijve bestond maar in mijn wereld bestond hij helemaal niet. “Gaat het, Gaat het’’ vroegen ze hem steeds. Mijn vader begon mij uit te schelden. Urenlang was hij die dag aan het preken en zei zelfs dat ik mijn kleren moest inpakken. Op jouw leeftijd had ik al een gezin, ga maar alleen wonen!’’ Karim: Ja die dag komt nog wel. Mijn moeder greep mij vast en veegde mijn bloed weg. Het truitje dat ik aanhad was net nieuw. Je weet wat ze zeggen, de liefde van een moeder stroomt door haar aders! Mama: Ga je douchen en geef me dit truitje dat ik het even met de hand was. Zodat er geen gele vlekken op resten. Is goed mams, is goed. Alles komt goed. Laat me nou maar even met rust.’’ Subhnallah, ze kent niet alleen mij van binnen en buiten maar ook mijn klerenkast. Ik kreeg stiekem een lach op mijn gezicht. Hoe kon zij weten dat dit truitje nieuw was? Ik had het enkele dagen geleden gekocht en liet het ook aan niemand zien. In mijn kamer komt ze ook nooit. Wat hou ik toch zoveel van mijn diamant. Ik liep de trappen op met harde voetstappen. Ik kon mijn woede die dag niet inhouden. Hoe durft hij. Hoe durft hij mijn trots en eer zomaar te lijf gaan. Ik nam een koude douche. Tijdens het douchen onderbrak ik mijn wassing om het raam dicht te doen. Alle nonsens die afspeelde in de achtertuin wou ik niet meer aanhoren. Het deed me goed om de stem van mijn neef niet te horen. Dat zal hem leren om mensen voorschut te zetten. Ik hoorde mijn vader zijn excuses aanbieden jegens mijn onkel. Zal hem wel ooit vragen waarom hij dat moest doen! Ik liep naar mijn kamer en deed snel een joggingspak aan. Overhaastig keek ik in de spiegel. Shitt.. Zoveel blutsen en builen, het was duidelijk dat ik met iemand gevochten had. Komt goed Karim, Komt goed.’’ Ik weet van mezelf dat ik een blij hartig persoon ben. Alleen vergt het soms tijd voordat ik weer afkoel. Vliegensvlug liep ik de trappen af en gaf ik mijn truitje aan moeder. Moeder: Waar ga je heen? Blijf je niet thuis eten?” Karim: “Mams toe nou.. Denk je nou echt dat ik aan eten denk op dit moment?” Moeder: Ik wil dat je even thuis blijft zodat we samen kunnen praten.’’ Karim: Mams maak je echt geen zorgen. Het was maar discussie tussen mij en hem.’’ Moeder: Oh zoon, als dit een discussie was voor jou wat zou dan een ruzie zijn?’’ Ik gaf mijn moeder een kus op haar voorhoofd en rondde het gesprek af met Trek je er niets van aan, ik was gewoon even boos.’’ Eens ik de auto gestart had drukte ik hard op de gas. Die kontenkruiper zal ik nog wel onder vier ogen spreken. Het laatste wat ik ooit gewild heb is voor mijn moeder of vader vechten. Maar dat boeit die verwende gatlikker niet. Hij moet de normen en waarden nog leren. En binnenkort zal ik hem die wel aanleren. Ik wist na dit conflict niet wat te doen. Heel mijn planning werd verstrooid. Ik had al sowieso besloten om niet te gaan voetballen. Mijn trainer is een Hollander en het laatste beeld dat ik mee wil geven is een hoofd vol blutsen. Naar de gym wou ik die dag ook niet rijden, want daar krijg je weer vragen te horen of enkele grapjes die hier en daar vallen. En ja, Zaid mijn beste vriend moet ik de eerste twee dagen afwenden. Ik besloot om even naar de outlet te gaan. Om dan maar even te kijken welke nieuwe sportschoenen binnen zijn. Op weg naar de outlet ontvangde ik een bericht van mijn vriendin. Malika: Je had destijds een relatie dan? Karim: Ja. Ik had toen een relatie met een Marokkaans meisje, Hafsa. Zij was ook van Nador afkomstig en woonde tien minuten van mijn thuis af. Ik ken haar broers oppervlakkig. Maar haar ouders komen wel regelmatig over de vloer bij ons thuis. Malika: Wat leuk. Hoe heb je haar leren kennen? Karim: Via een vriend. Mijn vriend had afgesproken met zijn vriendin om samen wat te gaan eten. En dat meisje vertelde hem dat ze niet alleen wou komen dus nam ze Hafsa mee. Aldus ging ik die dag ook mee met mijn vriend. Ik wil elke dag denken aan onze ontmoeting. Elke keer als ik haar zie denk ik terug aan ons eerste moment. Ook als ik haar telefonisch spreek springt het even weer voor me. De eerste keer dat ik haar zag kreeg ik rillingen door heel mijn lichaam. Ze was volslank en had lang bruin haar. Haar ogen waren lichtbruin en haar gezichtje was zo zuiver en helder. De eerste dag dat ik haar lach zag was ik helemaal betoverd. Ze gedroeg zich heel bescheiden en had een super zachte aangename stem. Mijn tijd kon ik wel op stop zetten. Linksom of rechtsom, hoe dan ook moest ik haar nummer vragen die dag. En dat had ik ook gedaan. Sindsdien hadden we een relatie. Inmiddels verkeren we al twee jaar met elkaar. Nadat ik haar bericht had geopend las ik schatje waar ben je?’’ Ik hoopte uit de bodem van mijn hart dat ze nergens moest zijn. Nooit kan ik tegen haar nee zeggen. Ze laat me denken aan mijn moeder, raar he? Malika: Hoe komt dat? Karim: Haar laten en doen. Haar denkwijze en manier van leven. Ze is een rustig iemand maar tegelijkertijd ook een gezellig iemand. Ze heeft mij altijd benaderd met het goede en is tevreden met mijn liefde. Ze waardeert mijn aanwezigheid en laat mij gewoon gelukkig voelen. Malika: Ze waardeert jouw aanwezigheid zoals jouw vader dat niet deed. Karim: Waarom zeg je dat? Malika: Je kreeg thuis alleen maar liefde van je moeder. Wij zijn zo geschapen dat we het liefst de liefde van beiden ouders willen. Hetgeen je thuis niet kreeg gaf zij jou. - Karim zweeg even en zei helemaal niets.. Ik belde mijn vriendin op en vroeg hoe het met haar ging. Zoals gewoonlijk zat ze na het werk met haar zussen thuis te ontspannen. Hafsa: Waarom doe je zo kortaf? Wat is er? Karim: Er is niets schatje. Heb gewoon wat koppijn vandaag. Ik spreek je vanavond ja? Hafsa: Nou denk het niet hoor. Maar goed, tot vanavond. Zoals ik al eerder zei. Ze kent mij door en door goed en voelt precies hetzelfde als mijn moeder aan. Wat hou ik toch zoveel van haar. Nadat ik terug kwam van de outlet belde Zaid mij. Ach, ik zal hem gewoon vertellen wat er gebeurd was vandaag. Het was moeilijk voor mij om mijn beste vriend niet te zien. Wat moest ik anders doen? Een opleiding was er nog niet. Werk was er niet. En richting thuis wil ik niet gaan. Typisch Zaid.. Zaid: Wajaww.. Waar ben jij gevallen met je hoofd?! Ik moest gelijk lachen met zijn commentaar. Ik vertelde hem heel de gebeurtenis. Hij werd er boos van. Hij kon het niet begrijpen waarom mensen graag vuur stoken of zomaar ruzie lokken. Ik was het eens met hem. Echte mannen horen zich te gedragen als echte mannen. En als je dat niet doet dan hoor je aangesproken te worden. Mijn neef gedroeg zich al een stelletje kippen bij elkaar. Door de verveling wisten we absoluut niet wat te doen. Dus reden we naar een café waar de meeste vrienden samen komen. De een zat er van s morgens vroeg tot s avonds laat en de ander springt enkele minuten binnen en vertrekt weer. Wij zaten er die dag in ieder geval de hele avond. Na middernacht vertrok ik terug naar huis. Voordat ik naar binnen liep rookte ik nog snel een sigaret in de auto samen met Zaid. Eens binnen deed ik mijn schoenen rustig uit. Dit waren voor mij steeds de leukste momenten. Gelukkig sliep mijn vader al. Ik bakte kip en stopte mijn brood in de oven. Nadat ik klaar was met koken nam ik mijn bord mee naar de woonkamer. Film kijken en tegelijkertijd eten, dat was prioriteit voor mij. Later in de nacht viel ik rustig in slaap en voordat ik het wist begon het liedje weer zoals gewoonlijk. Ik werd wakker geschud door het geschreeuw van mijn vader. Hij herhaalde alles keer op keer. Dit is waar je goed in bent. Slapen eten en weggaan en niets anders. Wanneer ben je van plan om te veranderen? Ik ben al zolang geduldig met jou en nog steeds geen resultaat! Misschien zal een harde aanpak jou beter helpen. Kijk maar even naar de zoon van ***. Nadat hij werd buiten geschopt heeft hij zijn verstand en werk gevonden!’’ Hij herhaalde alles keer op keer. Pas als je iemand begint te haten, merk je hoe lastig het is om te luisteren naar zijn stem. Karim: Ewa ik ben hem niet. Ik wil een goede job vinden en geen slechte.Jij zal nooit iets vinden.’’ Op zich was het geen moeilijke opdracht om hem te negeren. Maar ik zag dag in dag uit dat mijn moeder eronder leed. Waarom kan hij zijn mond niet eens dichthouden en geduldig afwachten zoals ik het doe? Het is toch klaarblijkend dat ik mijn best doe! Mijn vader kreeg het gevoel dat ik niet geïnteresseerd was. Alleen was dat zijn visie erop. Ik hield mijn mond steeds uit respect en wou niets terug zeggen. Om zo alle problemen te voorkomen. Ik stond op en ruimde de tafel af. Mijn moeder had intussen heel het huis gepoetst. Vroeger deed mijn zusje dat altijd. Nu ze getrouwd is heeft ze haar eigen leventje. Nadat ik de tafel afruimde kreeg ik bij de laatste beweging een afstandsbediening tegen me hoofd. Vader: Waarom luister je niet? Karim: Ben je nog wel normaal? Waarom gooi je dit? Hij explodeerde en riep van alles uit. Ik zei alweer niets. Nadat ik naar boven wou lopen greep hij mij bij de hals. Oog in oog en tand om tand. Zo bleek het op dat moment. Pijnlijk hoor.. Het doet mij nog steeds enorm veel pijn. Ik probeerde hem te kalmeren maar het lukte niet dus duwde ik hem even aan de kant en liep ik snel naar buiten. Hij zou mij nooit achtervolgen want reputatie is voor hem best belangrijk. Beter dat niemand je privé problemen hoort’’ zei hij altijd. Eens kijken waar je vanavond zal slapen!’’; riep hij. Ik reed met de auto om en parkeerde mijn auto daar uit vrees dat hij mijn auto zou beschadigen. Ik wandelde terug naar de achterkant van het huis en bleef van afstand even gluren. Hij vertrok na een uur pas naar de moskee. Ik greep mijn kans en stapte het huis binnen. Moeder: Mesgoot!! Hoe wist je dat hij weg was? Karim: Ik blijf enkele dagen bij een vriend slapen. Ik pak even mijn kleren boven! Moeder: Ah a wildie / Ah mijn zoon, ik maak mij de laatste tijd zorgen om jou! Karim: Walida/Moeder je hebt met je eigen ogen gezien dat het niet mijn schuld was. Hou je telefoon in de gaten als ik bel. Ik zal altijd prive bellen.Ik pakte mijn kleren snel in en nam mijn twee tassen naar onder. Vertrok via de achtertuin naar buiten. Eens bij mijn auto aangekomen gooide ik mijn tassen in de koffer. Beter dat ik even weg ga. Hij doet mij veel pijn. Ik doe mijn moeder pijn. Niet uit vrije wil maar onder dwang. Ik was definitief vertrokken.
Posted on: Tue, 26 Nov 2013 23:34:03 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015