Ich kann gerade nicht anders: Muss meine Plattdeutsche Geschichte, die unter nordfriesen.info veröffentlicht ist hier noch einmal ohne das Foto von der Statue mit dem Mann, der die Kinder durch die Luft schmeißt (siehe weiter unten), reinzustellen. Zerreißt mir das Herz. Jedes für sich ist freie künstlerische Arbeit, aber hier geht die Kombi einfach nicht. HARTPUCKERN - Eine Geschichte von Renate Folkers. Dormols, noch bevör se op de Welt weern, harrn se Kontakt mitnanner opnomen. He weer sik wiss: irgendwo is se, blots wo? He harr sik op de weg maakt, um na ehr to söken. Dat weer gor nich so licht ween un ok nich ungefährlich. Een lange Tiet muss he dörch de Unendlichkeit vun’t All fleegen. Op sien Reis dreep he dusende de genau so utseegen as he, aver se weer nich dorbi. He weer ganz ut de Puss, un de Moot harr em ok al een beten verlaten, as een liese zorte Stimm na em reep: „He, du, hier bün ik, hier, achter de lüttje Grashalm in de Schatten. Ik heff al op di töövt. Fein, dat du kamen bist. Laat uns een beten dör de Gegend fleegen, denn kannst du mi wiesen, wo du wahnst.“ „Wenn du sehn wullt, wo ik wahn, musst du ganz schön wiet fleegen, dat is nich glieks um de Eck. Du sühst so zort ut un so lütt, ik weet nich, op dat för di nich to veel is.“ „Ach wat, ik bin mindst so old as du, aver ik bin een Deern, een lüttje und zorte, aver fleegen kann ik as du, un na Huus finn do ik ok weer, ik weet genau wo ik henhöör.“ „Hest du all een Naam?“ „Nee, ik krieg eerst veel later een Naam. Noch bün ik „de Lüttje“. Un wat is mit di?“ „Ik war wull morgen een Naam kriegen, denn morgen war ik knipst un denn warrn Mudder und Vadder weten, dat ik een Jung bün. Aver hüüt bin ik ok noch „De Lüttje“. „Dat verstah ik nich. Wullt du se denn glieks allns wiesen? Ik meen, dat se weten, dat du een Jung büst? Du kunnst doch dien anner Siet na’t Licht drein“. „Nee, ik will wiesen, wat ik heff, dat is mi lever so. Denn bruuk ik ok nich bang ween, dat Mudder rosa Tüch för mi köfft. Ik kann rosa nich utstaan, dat mutt ik vun Vadder hebbn, de hett nülichs noch seggt, dat rosa schwul utsüht. Aver dorvun ganz afsehn, ik much Mudder een beten Freud maken. Se is ümmer so slecht toweeg, un ik glöv dat hett mit mi to doon. Wat noch dorto kümmt: Mudder un Vadder muchen to gern weten, ob se nu een Deern oder een Jung kriegen. Un wat is mit di? Wie lang wullt du „de Lüttje“ blieven?“ „Ik bliev so lang dat geiht „de Lüttje“. Ik bün mit Mudder een Meenung, wer mit uns to doon hett, schall „deLüttje“ geern hebbn, egol ob Jung oder Deern. Aver Vadder un Oma, de sünd so nieschierig, dat se mitkamen, wenn ik knipst warr. Ik warr liekers to Mudder holn und mien schmucke Rüch na’t Lich drein. Noch heff ik veel Platz. Kann ween, dat ik mi een annermol wiesen do, aver dor snack ik mi mit Mudder ab, un wenn se ok een ganze lüttje beeten nieschierig is, denn warr ik mi to erkenn geven. Weest du all, wann du op de Welt kamen wullt?“ „Op jeden Fall kaam ik för di op de Welt. Ik bin de Jung, un ik heff ok veel mehr op de Rippen, kieck doch mol. Un överhaupt, de Gene in di un mi . . . aver wat schall ik dor över noch snacken, dornah mutt ik eenfach de eerste ween. Dorvun mol afsehn, wenn plaanst du denn dien Uttritt?“ „Ik kaam op jeden Fall ok för di op de Welt. Ik bin eher riep as du, denn allns wat Recht ist, ik weer all bi Mudder fast andockt, dor werst du noch nich mol op de Weg. Dor kannst du nu reken as du wullt, ik kaam toerst.“ „Nee, nee, dat musst du anners sehn, so kann dat nich ween. Du maakst mi je richtich Hartpuckern. Aver laat uns nich strieden, dien Mudder un mien Vadder sünd Geschwister un wi sünd Cousin und Cousine, dor mööt wi doch tosamen holn. Wi sünd wat ganz besunneres. Dor is dat uncool an de sülve Dag op de Welt to kamen, un dat du för mi kummst, dat geiht gor nich.“ „Nu reeg di doch nich so op! Noch is alles möchlich. Hartpuckern in unser Öller is nix för Mudder un Kind. Segg mol, hest du denn een Idee?“ „Jo, ik heff mi dor sowat utspekuleert. Ik kunn Mudder motiveern, dat dat nu langsam Tiet warrd mit uns. Wenn se dat ok so süht, laten wi mien Geburt een beten vörtrekken, sotoseggn de Wehen anschubsen. Un wenn dat nich klappt, liggen an de drütte Dag de Nerven blank, denn gifft dat garanteert een Kaiserschnitt. Dat is denn mien Gebortsdag. Solang musst du di torüch holn, eenerlei, ob du nu dran bis oder nich, du töövst bit ik door bin un denn leggst du los. So warrn wi Dag op Dag , erst ik, denn du, bliied un unschülli unse Öllern beglücken. Wat hölst du dorvun?“ „Ik weet nich, is eegentlich nich richti, de Natur in’t Handwark to pfuschen. Mudder is je ook keen Maschin, wenn ik doch glööv, dat se mi noch ganz gern een beten bi sik beholn würr. Ik meen, wi schulln eenfach de Natur folgen, denn gifft dat gor keen Stress, denn is dat, as dat kummt.“ „Goode Idee, ik freu mi op di.“ Un denn keem dat so: Morten keem an 02. November und Sina an 03. November op de Welt. Dach op Dach, so as dat afmaakt weer.
Posted on: Mon, 22 Jul 2013 15:15:45 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015