Te ‚Il Barone rampante’ Italo Calvino ka nje fragment i cili shkon pak a shume keshtu: Marcovaldos, nje djaloshi ne pubertet, i ka ardhur ne maje te hundes atmosfera ne shtepi: autotiteti i babait, disciplina, kodi moral, gjithcka, dhe mbi te gjitha ushqimet, qe kur shtrohen DUHET te hahen ne tryezen e familjes se tij. Vendosë te rebelohet dhe sapo sherbetorja sjellë dreken, i vendosur te mos hajë më midhje, shtyn pjatën dhe ngritet e del, duke u bere me dije familjes dhe, sidomos, babait se do te ngjitet ne peme dhe atje do te çojë gjithe jeten. Natyrisht, keta mendojne se eshte nje nxehje koheshkurter e tij, nje trill rinor qe kalon. Shkojne dite e Macovaldo qendron ne peme, s’vije me ne shtepi. Le jeten prej baroni (Itali, shek. XVII) duke e nderruar me kurorat e pemeve, dhe gjithe rreziqet e motit. Pas nje muaji, kur bindet se djali verete e paska patur me gjithe mend, i ati afrohet nen kuroren e nje peme dhe i flet te birit, duke e lutur te zbresë. Ai ia kthen se nga lart bota u dukka me bukur. I ati i thote, se ai mund te ngjitet sa here te doje lart, por te zbresë njehere se e kishte tepruar. Per t’ia bere me dije te atit se nuk e ka as mendjen me te zbrese, djali i thote: - Nga ketu mund te gjuajë shurren me larg! I goditur perfundimisht nga grushti i mendjes se pathyeshme te te birit, i ati e kupton se çdo fjalë tashmë ishte e tepërt dhe se e kishte humbur te birin. Mes dhembjes dhe merzise i perpeliten vetem keto fjale: - Po biro, por mbaje mend, se lart në qiell eshte Njëri qe pëshurrë mbi ne te gjithe! Kete pasazh, ndoshta edhe te ndryhsuar nga mekanizmat e kujtimit, ua kam perseritur here pas here ish-kolegeve te mi ne parlament dhe qeveri. Mendoj se disa prej tyre, me se voni dje kane patur mundesine te mesojne dicka... Nese, NESE!!, i ka lënë dhjami qe edhe në veshë u është shtresuar, të degjojnë.
Posted on: Mon, 04 Nov 2013 10:41:06 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015