en toen was het de perfecte hotelkamer - gebroken wit, opgemaakt bed, schip verdrinkend in de aquarelzee (Aquarelzee?) de leegte van niemand gevuld door iedereen huurde op een hoek van de straat een binnenhuisarchitecte - liet haar alle hoeken van de kamer zien best groot zeg. het volstond. zo snel als ze gekomen was, vertrok ze weer, vervuld van inspiratie en dergelijke. was eenzaam en verhuisd. de dagen waren als Pinnocchio, lang, leugenachtig - steeds langer en kram als rheumatische grootouders observaties - een vaas zonder bloemen. achterstaand horloge. opgedroogd brood en pijnstillers. de pijn is altijd relatief. het lijkt wel iets wat dokters zouden zeggen. of geliefden. je draait je nog eens om in je melancholie, je favoriete zwarte deken, je bent in rouw voor jezelf en dan moet je verdomme nog sterven het lijkt wel haast een voorrecht dat alles ook voorbij gaat; als het leven een onderhandeling is, gun me dan het compromis terminaal te zijn zoals jouw affectie.
Posted on: Wed, 16 Oct 2013 20:07:05 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015