34. In de Evoque merkte je amper hoe hard je ging. Je was alleen twee keer zo snel op de bestemming. Ik had om zeven uur geserveerd in Parkheuvel, maar reed al om 17.30 uur Rotterdam binnen. Ik stuurde naar de Kop van Zuid en ging daar over het water staan staren. Niet te lang doen dit, niet te lang staren. Ik deed de paardenstaart uit en de wind streelde de spanning uit mijn haren. Dit was van dat weer om met z’n tweeën erop uit te trekken. Strandwandelingen, naar zonsondergangen kijken, de tijd vergeten. En ik stond hier alleen op een kade in Rotterdam. Niet te lang doen dit, niet te lang denken. Maar ik kreeg mezelf onmogelijk in beweging. De zon stond recht voor me. Een witte bal boven de Maas. Achter me was Hotel New York, waarom ging ik daar niet wat drinken, me mengen onder de mensen? Een enorm vrachtschip dreef voorbij. Daar kon die boot van Roman Abramovitjs, waar Alex me in Monaco op had gewezen vanaf haar dakterras, wel drie keer in. Alex, zucht… Ik pakte mijn telefoon om haar te bellen en shit, wat was dat nou? Wéér die trillende vingers. Na twee pogingen had ik het goede nummer te pakken in de contactenlijst. “Ha liefie, wat goed dat je belt, ik dacht net aan je.” “Ik ook aan jou.” Alex lachte. “Dat ligt voor de hand. Of denk je dat het kan, iemand bellen zonder dat je aan haar denkt?” Ik lachte ook. We zeiden niets. We lachten alleen maar. Duizenden kilometers van elkaar verwijderd en samen lachen. Wat voelde dat goed. “Wat ben je aan het doen?” Ik kon er niks aan doen, ik zei het gewoon: “Wat ben je aan het doen?” Ik hoopte dat ze de jaloezie niet in mijn stem zou horen. Ik wilde dat ze bij mij was en niet bij die… “Wachten op Boris. Ik zit op de Miracle Mile. Hij is een verrassing voor me aan het kopen. Denk ik - weet ik eigenlijk wel zeker. Een jurkje dat ik gisteren heb aangewezen, van Roberto Cavalli. Maf ding, met allemaal glitters, maar wel perfecte pasvorm. Lekker opzichtig ook.” “Leuk. Ik ben blij je te horen.” “Morgen maken we een roadtrip naar Key West, de dag erna vliegen we naar de Bahama’s.” “Cool. Ik ga zo eten bij Parkheuvel.” “Wat hebben ze daar, pannenkoeken? Klinkt zo.” “Het is een sterrenzaak. Twee sterren. Ik schrijf er een artikel over. Wanneer zie ik je weer?” Even was het stil. Toen zei Alex: “Je bent lief. Zo snel mogelijk. Maar ik moet nu gaan, okay, Boris komt er net aan. Ik bel je snel weer, kus!” “Kus! Doe voorzichtig.” “Doe ik zeker. Hey, darling, how…” Dat laatste zei ze tegen Boris. Ik glimlachte. Gelukkig, ik was weer gelukkig. Vraag me niet hoe het kon, maar het was zo. Haar stem, mijn medicijn.
Posted on: Sat, 29 Jun 2013 10:54:40 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015