Dagboek van een psychonaut hoofdstuk 8 : Langzaam slenterde Jisas door de motregen. Hij ging sigaretten kopen en dan eventjes langs zijn stamkroeg. Omdat ze tegenwoordig nergens meer sigaretten zonder filter verkochten moest hij helemaal naar de cafetaria lopen die in de wijk lag waar hij geboren en getogen was. In die wijk kende hij elk plekje. Normaal rookte hij Javaanse Jongens De Luxe maar af en toe had hij gewoon zin in sigaretten zonder filter. Het liefst rookte hij dan Mantano zonder filter, maar die verkochten ze alleen bij sigarettenwinkels, die in zijn woonplaats aan het uitsterven waren. Overal waar hij keek zag hij zijn jeugd voorbij komen, wat hem een zeer aangenaam gevoel gaf. Hij had van zijn ouders een gouden jeugd meegekregen en alleen de gedachte aan die mooie tijd had hem al vaak door zware periodes heen geholpen. Hij moest snel lopen want het was tien voor twaalf en de cafetaria, waar hij al vanaf zijn vierde kwam, ging altijd om twaalf uur dicht. Frits, die door iedereen Fritsje genoemd werd, was de vloer al aan het vegen toen hij binnen kwam. Een jong meisje was de vitrine met snacks al leeg aan het maken. Hij was nog net op tijd aangekomen want Fritsje begroette hem vriendelijk als altijd. Hoogstwaarschijnlijk wist hij al dat Jisas toch niks kwam eten maar dat hij kwam voor een pakje Caballero zonder filter kwam. ‘Hoi Frits heb je nog eventjes snel een pakje Caballero zonder filter voor me.’ ‘Natuurlijk voor jouw altijd’, antwoordde Frits in het plaatselijke dialect. Jisas kon ook goed dialect praten en met zijn familie praatte hij ook altijd in het dialect. Hij had het zich als kind al aangewend om tegen iedereen die geen familie van hem was gewoon altijd Nederlands te praten, en hij had daar ook een theorie voor. Omdat hij zelf met zijn familie een dialect van een paar dorpen verderop sprak zou voor hem als kleine kleuter het Nederlands net zo vreemd hebben geklonken als het dialect dat ze in zijn geboortedorp altijd gebruikte. Daarom was hij vanaf die tijd maar altijd tegen iedereen in het Nederlands beginnen te praten omdat iedereen dat scheen te begrijpen. Fritsje zette de bezem tegen de muur en liep naar het sigarettenkastje dat achter de toonbank ergens in een hoekje hing. Binnen twee minuten stond Jisas weer buiten en het was harder gaan regenen. Hij haalde de wikkel van het pakje sigaretten en stak een sigaretje op waarbij hij de eerste hijs diep in zijn longen liet doordringen. Tegenwoordig waren, natuurlijk omdat er bijna niemand meer sigaretten rookte zonder filter, de sigaretten meestal wat droger als ze moesten zijn omdat ze gewoonweg te lang bleven liggen. Juist dit verschijnsel maakte het voor Jisas zo dat hij graag sigaretten zonder filter rookte. Hij had vandaag een schilderij verkocht aan iemand die wel vaker een schilderij van hem afnam. Hij betaalde wel veel te weinig maar Jisas was toch elke keer blij als hij er eentje verkocht kreeg. De afnemer was echt een liefhebber van zijn werk maar helaas was hij ook een goed zakenman en zodoende kreeg hij van Jisas de meeste schilderijen voor een prikkie. Op straat was het stil en het leek wel of er in dit verstedelijkt dorp helemaal geen mensen woonden. Het enige wat aangaf dat er toch mensen waren was het licht achter de gesloten gordijnen, waar de mensen één of andere commerciële bagger aan het kijken waren, of het laatste nieuws natuurlijk dacht hij bij zichzelf om niet altijd van het negatieve uit te gaan. Binnen tien minuten kwam hij bij zijn stamkroeg Billy’s bar aan. Na zijn laatste psychose was hij er iets minder als een jaar geleden eens naar binnen gegaan omdat hij bekende mensen binnen had gezien. En inderdaad hij had de nieuwe no posse posse bar van het dorp gevonden. Het was echt zo’n kroeg waar mensen elkaar kenden maar wel altijd alleen kwamen en ook weer alleen naar huis gingen. Dat was bij Jisas niet anders als bij de meeste klanten die bij Billy’s kwamen. Er kwam allerlei gespuis die ze in andere kroegen liever zagen gaan dan komen. Daarom had hij er zich ook vanaf het eerste moment thuis gevoeld. Er kwamen veel mensen die hij ergens of nergens van kende en in de tijd daarna was hij een vaste stamgast geworden. Eigenlijk kon hij het daar met iedereen goed vinden terwijl er echt mensen van allerlei pluimage kwamen. Van recreatief gebruikers tot dealers, souteneurs uit een naburig dorp, ‘zakenmensen’, gokverslaafden, Turken, Marokkanen, Kosovaren, Antillianen, Polen, letten en Russen, psychiatrisch cliënten, dieven, tijdelijke daklozen, bij Billy’s was iedereen welkom. Jisas had zelf ook altijd een beetje aan de zelfkant van de samenleving geleefd dus dat paste perfect. ‘Truus doe mij er eentje’ zei hij tegen de barvrouw, waarop er in een oogwenk een wodka Redbull voor zijn neus stond. Truus was echt wat je noemde een echt goede gastvrouw en deed er niet zo moeilijk over als je een keertje geen geld had en toch iets wilde drinken. hij betaalde met een briefje van vijftig en zei dat hij de rekening ook wilde betalen. Hij kreeg iets van vijftien euro terug maar zonder goed te kijken deed hij het wisselgeld terug in zijn broekzak. Het was niet zo druk maar dat was goed zo. Bij de gokkasten stonden wat jonge Marokkanen die door de meeste Nederlanders tegenwoordig kutmarokkanen genoemd zouden worden, en aan de bar zat een man of drie. Vriendelijk werd hij door alle drie de mannen aan de bar begroet en Jisas groette ze vriendelijk terug. De drie mannen hielden een verhit gesprek over de wedstrijd van Ajax tegen Manchester City wat ze totaal onverwacht met drie tegen één gewonnen hadden. Jisas gaf niet zoveel om voetbal dus hij zei niks en dronk aan zijn wodka Redbull, die zoals altijd goed smaakte. Hij was nooit een echte bierdrinker geweest en had de meeste mix drankjes wel al een tijdje gedronken. Toen hij nog thuisdealer was dronk hij vaak cognac cola ook al was hij in een club in Amsterdam, maar tegenwoordig moest hij op de kleintjes letten. In feite had hij helemaal geen geld om naar de kroeg te gaan maar hij kwam er om niet altijd alleen te zijn. Gaston die langs hem zat en die hij al iets van vijftien jaar kende begon tegen hem te praten, en al snel hadden ze het over de crisis en dat die goedbetaalde voetballers daar geen last van zouden hebben. Hij had Gaston leren kennen in de tijd dat hij veel coke snoof en af en toe gaf Gaston hem in die tijd een tientje zodat hij zich ook een neusje kon pakken. Toch had Gaston zijn zaken goed op een rijtje. Hij was netjes getrouwd met een leuke vrouw, had een zoon van een jaar of achttien en hij had een mooi huis, auto en zelfs een stoere motor. Gaston was een jaar of tien ouder als Jisas en ze hadden het altijd goed met elkaar weten te vinden. Jisas nam een teug van zijn drinken en stak een peuk op. Langs Gaston zat Sjef een oudere man die hem ook goed wist te raken. Hij praatte altijd dialect en altijd over seks of eten. Met Sjef kon je altijd lachen en zijn lijfspreuk was : kut,lul,kont neuken is gezond. Ook vloekte hij zowat in elke zin, maar zelfs dat was grappig bij Sjef. Eigenlijk was Jisas, nadat hij eens in één van zijn psychoses godsdienstwanen had gehad, niet meer zo van het vloeken maar bij Sjef hoorde het gewoon bij wie hij was, en stoorde hij er zich niet aan. Sjef hoefde ook nooit te bestellen omdat als hij zijn drinken ophad hij zijn lege glas iets harder als normaal op de bar liet kloppen, zodat Truus wist dat er weer een whisky cola moest komen een drankje dat Sjef steevast thee noemde. Sjef had overal schijt aan en alhoewel hij suikerziekte had dronk hij altijd whisky cola. Als Sjef naar huis wilde werd hij altijd door Appie, die eigenlijk Abdrachiem heette, naar huis geëscorteerd. Hij was ooit in een paar maanden geleden, ook al woonde hij nog geen tweehonderd meter van Billy’s vandaan, drie keer door jongeren overvallen, en zodoende vond hij het niet fijn om alleen naar huis te gaan. Appie werkte niet echt bij Billy’s maar hij was er altijd en hielp mee als het erg druk was of als er een ander klusje te doen was. Jisas’ eerste drankje was na een paar minuten op en hij bestelde een nieuwe wodka Redbull. Ook hij hoefde niet meer te zeggen wat hij wilde drinken want hij dronk altijd hetzelfde, en Truus wist van alle stamgasten wat ze altijd dronken. Op de flatscreen die verderop aan de muur hing was één of andere stomme film op waar hij zelf nooit naar zou kijken. Bij de gokkasten werd er in het Arabisch flink gescholden omdat ze hoogstwaarschijnlijk alle twee vanavond al veel geld gekost hadden. Meestal zaten er jonge Marokkanen achter de gokkast en die wisten niet van ophouden. Waar ze hun geld vandaan haalde wist natuurlijk niemand maar zo ging dat nu eenmaal bij Billy’s bar. Na een derde drankje stond hij op en zei tegen Gaston,’zo ik ga naar huis nog snel wat aan een schilderij werken want ik heb zin om het af te maken.’ Hij iedereen een goede nacht en stapte de regen weer in met een Caballero zonder filter in zijn rechter mondhoek.
Posted on: Wed, 31 Jul 2013 23:35:02 +0000