Dün gece kısa bir yürüyüş için sokağa atmıştım kendimi, Çantam her adım atışımda gittikçe ağırlaşıyor ve sırtımda ciddi bir basınca neden oluyordu. Oturup bir sigara içeyim dedim. Çantamı açtım.. Fakat bir türlü bulamıyordum pempe sigara kılıfımı... (neden pembe rengi seçtiğimi henüz anlamış degilim sanırım biraz sevimli gelmişti)... Elimi her daldırışımda çantadan yeni ama tanıdık şeyler çıkıyordu. Sağa sola savurup duruyordum her birini çnkü sadece sigaramı istiyordum... En nihayetinde Sigara paketimi Buldum. Sanırım Çok mutluydum. Öyle ki kocaman bir gülümseme yerleşivermişti yüzüme... Saçlarımı geriye almak sureti ile düzeltiverdim. Tam o sırada karşımda durmuş bana bakan bir Roman kahramanının Fotografımı çektigini Farkederek Gülümsedim ona... Yanıma yaklaştı ve sordu ; Etrafa atıverdiğim bu şeyler de neyin nesi?? Onlar dedim, ve gülümseyerek devam ettim; Onlar taşımamam gerektiği halde bir türlü kopamadığım duygularım. Sustu... Sanki benden beklemiyordu bu kadar kayıtsız kalarak cevap vermemi. Makinesini aldı ve yüzünü düşüerek, arkasına dahi bakmadan yürümeye devam etti. Sanki son gülücüğümle hatırlamak için beni, bir poz yakalamış ve sonra kaybolmuştu karanlıkta... O arkasını döner dönmez toparlayıverdim etrafa dağıttığım, acı-tatlı tüm yükleri... Sonra mı ??? Yürüdüm işte. Yol aynı yoldu. Ben aynı ben. O roman kahramanının gidişi yine aynı. ... Eve geldiğimde Aç mısın? diye sordu annem. Sanmıyorum dedim... Yine de bir Çay demledi ve ekmegin arasına peynirle domatesi ekleyerek uzattı bana.... Sanırım Eve dönüşlerde annemin uzattığı ekmek arası huzuru diye birşey vardı... -Lili Can
Posted on: Sun, 20 Oct 2013 17:30:35 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015