Mësimet nga hixhreti Ky rast dhe kjo ndodhi nuk mund të përfitojmë prej tyre nëse i kalojmë vetëm në atmosferë festive dhe dhe me qasje kulturore. Këtyre rasteve dhe ndodhive duhet dhënë dimenzion më të madh, dimenzionin e shkollës dhe mësimeve. Pa dilem se ky rast, të cilin Omeri [radijall-llahu anhu] e ka bërë fillim të regjistrimit të kalendarit islamik, ka qenë shumë i madh, i cili e shënon mbarë këtë histori të gjërë Islame, me të gjitha lëvizjet e brendshme të saja. Nëse nuk mëtojmë që ndodhitë nga jeta e Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] ti shikojmë në këtë prizmë dhe të marim mësime dhe këshilla për tu ballafaquar me sfidat me të cilat përballemi ne si musliman të shekullit të pesëmbëdhjetë, atëherë shikimi dhe qasja e jonë jetëpërshkimit të Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] është i mangut. Andaj i thërrasim muslimanët që t’i shfrytëzojnë këto raste që të bëjnë rileximin e historisë në tërësi, e sidomos jetëpërshkrimit të Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] në veçanti, nëse dëshirojnë të përfitojnë nga historia, pasiqë “historia e përsëritë vetveten”. Para hixhretit Në Mekë nuk kishin mbetur shumë musliman. Nga maltretimet dhe denimet e ndryshme shumica e sahabeve ishin larguar nga Mekeja. Këtë e kuptuan idhujtarët e Mekës, edhe u hyri frika në palcë, pasiqë kuptuan se muslimanët paskan gjetur një vend të ri për tu strehuar atje. Një vend nga ku Muhammedi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] do të mundet ta përhapë fenë e tij. Andaj ata duheshte të nxitonin për të bërë hapin, i cili do ta ndërprite përhapjen e fesë së Muhammedit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]. Një ditë prej ditëve u mblodh paria e idhujtarëve të Mekës që të marrin vendimin e prerë dhe të fundit. Në këtë mbledhje u dhanë disa mendime: 1- Të prangoset Muhammedi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] dhe të mbahet në burg deri në vdekje. Thënë ndryshe t’i shqiptojnë denim me burg të përjetshëm. 2- Të përzihet nga Mekeja dhe mos ti lejohet asnjëherë kthimi në te. 3- Mendimi i Ebu Xhehlit, nga secili fis të marin nga një djalosh të fuqishëm dhe tu japin nga një shpatë të mirë, e pastaj secili prej tyre me shpatën e vet ta godet Pejgamberin [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]. Që nëse dëshirojnë hashimitët të marin hakun e gjakut të tyre, mos të kenë mundësi të luftojnë me tërë fiset tjera. Ky mendim më së shumti u pëlqeu edhe këtë mendim e morën. Këtë rast All-llahu [subhanehu ve teala] shumë bukur e tregon në Kuran duke thënë: وَإِذْ يَمْكُرُ بِكَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِيُثْبِتُوكَ أَوْ يَقْتُلُوكَ أَوْ يُخْرِجُوكَ وَيَمْكُرُونَ وَيَمْكُرُ اللَّهُ وَاللَّهُ خَيْرُ الْمَاكِرِينَ (30) “Përkujto (o i dërguar) kur ata që nuk besuan thurnin kundër teje; të ngujojnë, të mbysin ose të dëbojnë. Ata bënin plane, e All-llahu i asgjësonte, se All-llahu është më i miri që asgjëson (dredhitë)”. (El-Enfal: 30). Tregimi i hixhretit Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i qe shfaqur në ëndërr vendi, ku do të shpërnguleshin myslimanët dhe për këtë ai u tha: “Kam parë në ëndërr se u shpërngula nga Meka në një tokë, ku kishte hurma. Unë kujtova se ishte Jamami ose Hexheri, por ajo ishte Medinia, Jethribi!”. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) doli nga shtëpia në mes të ditës, kur njerëzit po pushonin nëpër shtëpitë e tyre dhe shkoi tek Ebu Bekr Es-Sidiku. Aty caktoi planin për imigrim. Përgatiti mirë dy devetë dhe pagoi Abdullah ibn Erhajd el Lejthin, që ishte në fenë e kurejshëve, që ta kishin udhërrëfyes. Abdullahu i njihte shumë mirë rrugët. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe Ebu Bekri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) e lanë të takoheshin me të në malin Theur, pas tri netësh. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) la Aliun në shtratin e vet dhe i tha atij se nuk do t’i ndodhte asgjë e keqe. Kur ra nata dhe njerëzit ranë në gjumë, erdhën komplotistët fshehurazi te shtëpia e të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe e rrethuan atë. Aty, në shtratin e të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) panë Aliun (Allahu qoftë i kënaqur me të!) të mbështjellë me një pelerinë të gjelbër. Menduan se ishte Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe filluan të krenoheshin e të mburreshin. Pritën sa të çohej, që t’i vërsuleshin e ta vrisnin. Allahu i Madhëruar ua dha idhujtarëve përgjigjen e kurthit, që kurdisën kundër Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), duke thënë: “Ata që nuk besuan, thurnin kurthe kundër teje të të ngujonin ty, të të vrisnin ose të të dëbonin. Ata bënin plane dhe Allahu i asgjësonte, se Allahu është më i Miri Asgjësues i dredhive.” (8:30) Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe Ebu Bekri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) arritën te shpella. I pari hyri Ebu Bekri (Allahu qoftë i kënaqur me të!), me qëllim që në qoftë se kishte ndonjë rrezik, ta pësonte ai dhe jo i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ebu Bekri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) gjeti aty shumë vrima, të cilat i zuri me cepat e pelerinës së tij, përveç dy a tri vrimave, të cilat i zuri me këmbë. Pas tij hyri i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe fjeti në prehër të Ebu Bekrit (Allahu qoftë i kënaqur me të!). Pas pak Ebu Bekrin e pickoi diçka në këmbë, por ai nuk lëvizi. Mirëpo lotët e dhembjes i binin në fytyrë Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ai u zgjua dhe e pyeti Ebu Bekrin: “Cfarë ke?” “Diçka më kafshoi,- iu përgjigj ai, e unë do të flijoja nënë e baba për ty.” Atëherë, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i vuri pak pështymë në vendin e kafshuar dhe atij i pushoi dhembja. Ata qëndruan në Shpellë tri net. Me ta flinte edhe Abdullah ibn Ebu Bekri, i cili ishte një djalë shumë i zgjuar dhe i shkathët. Në mëngjes ai dilte nga shpella dhe e zinte agimi tek kurejshët, duke lënë të kuptohej se kishte bujtur në Mekë. Abdullahu i dëgjonte planet e Kurejshëve dhe e njoftonte Pejgamberin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe Ebu Bekrin (Allahu qoftë i kënaqur me të!), kur binte errësira. Amir ibn Fehiri ishte skllavi i Ebu Bekrit. Ai ruante delet dhe u sillte qumësht në shpellë natën. Para se të dilte drita, ecte me delet mbi gjurmët e Abdullah ibn Ebu Bekrit. Ata dërguan njerëz në çdo anë, që të kërkonin Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe Ebu Bekrin (Allahu qoftë i kënqur me të!). I premtuan njëqind deve çdo njeriu, që do të sillte ata të dy, të gjallë ose të vdekur. Njerëzit që kërkonin, arritën deri te hyrja e Shpellës. Ata u afruan aq pranë, saqë sikur ndonjëri prej tyre ta ulte kokën, do t’i shikonte ata të dy në shpellë. Ebu Bekri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) i shikoi ata dhe u trondit shumë, sepse mendonte për të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Mirëpo, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i tha: “O Ebu Bekër! Si shqetësohesh ti për dy veta, kur Allahu është i treti i tyre? Mos u tremb! Allahu është me ne.” Natën e së hënës, në fillim të muajit Rabiul Euel, në vitin e parë të Hixhretit erdhi udhërrëfyesi, Abdullah ibn Erikat Lejthi me dy deve te Mali Theur, ashtu siç e kishin lënë. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) bashkë me Ebu Bekrin (Allahu qoftë i kënaqur me të!) u nisën që andej. Ata i shoqëroi edhe Amir ibn Fehire. Udhërrëfyesi ndoqi një rrugë që shkelej rrallë. I drejtoi ata për në jug, në drejtim të Jemenit, derisa u larguan shumë; pastaj, drejt perëndimit, nga bregu i Detit të Kuq, pastaj drejt veriut në afërsi të bregdetit. Ata udhëtuan atë natë dhe të nesërmen deri në gjysmën e ditës, kur rruga nuk kishte më njerëz. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) pushoi nën hijen e një shkëmbi, ndërsa Ebu Bekri hetonte rreth e qark. Aty erdhi një bari me delet e tij. Ebu Bekri i kërkoi ca qumësht. Ai i moli delet dhe u dha qumësht. Kur u zgjua Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), Ebu Bekri i dha pjesën e vet të qumështit dhe ai u kënaq. Pastaj, nisën udhëtimin përsëri. Ditën e dytë të udhëtimit arritën në dy stanet e Umu Ma’bedit, në vendin e quajtur Kadid, rreth 130 kilometra larg Mekës. Pranë një stani ishte një dele e rraskapitur, që nuk mund të shkonte me të tjerat dhe nuk kishte asnjë pikë qumësht. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i kërkoi leje Umu Ma’bedit që ai ta milte vetë delen. Ajo i dha leje Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe kur e moli ai, ajo dha aq qumësht sa u mbush një enë e madhe, të cilën mezi e mbanin disa veta. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i dha nga ai qumësht nënës së Ma’bedit, derisa ajo nuk deshi më. Pastaj, ai u dha shokëve të vet e edhe ata u ngopën. Në fund, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) piu vetë. Ai e moli përsëri delen, e mbushi enën me qumësht dhe ia la Umu Ma’bedit. Pastaj u larguan. Erdhi burri i saj. U habit kur shikoi tërë atë qumësht dhe e pyeti të shoqen si ishte puna. Ajo ia tregoi ngjarjen dhe ia përshkroi Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nga koka deri te këmbët, i tregoi hollësisht se si fliste ai e çdo gjë tjetër që kishte të bënte me të. “Për Zotin,- i tha, ky është ai që kërkojnë kurejshët. Këtë kam dashur ta shoqëroj unë. E, po e gjeta mundësinë, do ta bëj këtë gjë.” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) me Ebu Bekrin (Allahu qoftë i kënaqur me të!) kaluan Kadidin. Atyre u ishte vënë pas Suraka ibn Malik ibn Xha’shi el Mudlixhi, i cili shpresonte në shpërblimin e kurejshëve. Hipur mbi kalë Suraka po ecte me shpejtësi në drejtim të tyre. Kur u afrua disi tek ata, kali i Surakës rrëshqiti dhe ai ra nga kali. U afrua tek ata aq shumë, sa dëgjonte këndimin e Kuranit nga i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), i cili nuk po shikonte rreth e qark; kurse Ebu Bekri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) vështronte sa majtas djathtas. Kalit të Surakës i humbën këmbët në tokë, deri në gjunjë dhe Suraka ra nga kali. E tërhoqi kalin dhe ai u çua, por me vështirësi ia nxori këmbët nga toka. Pas shumë përpjekjesh, kali i nxorri këmbët plotësisht. Nga dheu i këmbëve të kalit u çua një pluhur që u ngjit në qiell si tym. Suraka hodhi fall përsëri. I doli ashtu siç dëshironte dhe në zemër i hyri një trishtim i madh. Ai e kuptoi se i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) do të triumfonte, prandaj u thirri atyre: “Më prisni, se nuk do t’ju bëj asgjë të keqe!” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe Ebu Bekri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) u ndalën dhe e pritën atë. Suraka i foli Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) për çfarë kishin vendosur kurejshët dhe për çfarë donin t’u bënin atyre. Suraka i tregoi Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ushqimin e plaçkat që kishte me vete. “Merr sa të duash”,- i tha. Por Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nuk mori asgjë prej tij. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i kërkoi Surakas që të mos u thoshte gjë njerëzve në Mekë për të dhe për Ebu Bekrin. Pastaj Suraka kërkoi që të shkruhej një dëshmi (që Muhamedi nuk do ta dëmtonte, sidoqë të vinte puna). Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e urdhëroi Amir ibn Fehiren ta shkruante atë. Ai e shkroi në një copë lëkurë të regjur. Suraka u kthye për në Mekë. Kë takonte në rrugë nga ata, që kërkonin Muhamedin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), u thoshte: “Unë u them me saktësi që Muhamedi nuk ka kaluar këndej.” Kështu, ndjekësit ktheheshin mbrapsht. Në rrugë, Sa e dëgjuan që i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishte nisur nga Meka në Medine, njerëzit e Medines dilnin çdo mëgjes në Harre, për ta pritur atë. Qëndronin në atë vend, derisa shtrëngonte vapa. Një ditë, pasi pritën gjatë, u kthyen në shtëpitë e tyre. Por, sa hynë nëpër shtëpi, rastisi që një burrë jehudi, i cili kishte një punë të tijën në një nga kodrat e Medines, papritmas pa të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe shokët e tij. Ata ishin me rroba të bardha dhe sa vinin e dukeshin më qartë. Jehudiu nuk e përmbajti veten dhe thirri me zë të lartë: “O arabë! Ja fati juaj që prisni!” Myslimanët menjëherë kapën armët. U dëgjuan zhurmat dhe fjalët e tyre: “Allahu Ekber” (Allahu është më i Madhi). Brohorisnin nga gëzimi për ardhjen e të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe si vetëtima dolën për ta takuar në anën tjetër të Harres. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u takua përzemërsisht me myslimanët dhe bashkë me ta vazhdoi rrugën nga e djathta. Pastaj, së bashku shkuan e qëndruan tek Benu Amru ibn Aufi, në Kuba. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u ul dhe ndenji në heshtje. Erdhën ensarët (banorët vendës) që nuk e kishin parë ndonjëherë të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe përshëndetën Ebu Bekrin (Allahu qoftë i kënaqur me të!), sepse mendonin që ai ishte i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), meqënëse atij i kishin filluar thinjat në kokë. Por, kur i ra dielli të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), u çua Ebu Bekri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) dhe i bëri hije me pelerinën e vet. Atëherë, njerëzit e njohën të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Në Kuba ka qëndruar katër ditë. Gjatë atyre ditëve ngriti xhaminë e Kubasë dhe aty ka falur namazet. Ditën e pestë të qëndrimit, që ishte ditë e Xhuma, me lejen e Allahut, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) hipi në deve dhe me Ebu Bekrin pas, shkoi tek tezet e tij, në fisin Beni Nexhxhar. Njerëzit e atij fisi erdhën për ta pritur me nderim dhe secili prej tyre mbante me vete shpatë. Kështu, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ecte drejt Medines, ndërsa njerëzit shkonin anash tij. Kur arriti te fisi Beni Salim ibn Auf, ishte koha e namazit të Xhumasë. U mblodhën rreth 100 veta luginën Kuba dhe Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) fali me ta namazin e Xhumasë. Shumë njerëz kishin dalë nëpër rrugë për ta pritur. Ushtonin shtëpitë dhe rrugët nga zëri i njerëzve “Allahu Ekber, el Hamdu lil-lah, Subhanallah” (Allahu është më i Madhi; Falenderimi i takon Allahut; Allahu është larg të metave). Dolën edhe gratë, fëmijët, të rinjtë e të rejat. Sa herë që i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) kalonte pranë ndonjë shtëpie ensarësh, njerëzit e shtëpisë e kapnin devenë e tij për kapistre dhe thoshin: “Eja e qëndro këtu, sepse je i mbrojtur plotësisht.” Ai do t’ua kthente: “Lëreni devenë të ecë në rrugën e saj, sepse ajo është e urdhëruar (të qëndrojë aty ku të ketë vendosur Allahu).” Kur deveja arriti te vendi ku do të ndërtohej më vonë xhamia e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), ra në gjunjë. Por Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nuk zbriti prej saj, derisa ajo u çua dhe eci edhe pak. Pastaj, deveja shikoi majtas e djathtas dhe u kthye e u ul mu te vendi ku pati rënë në gjunjë. Aty Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i zbriti devesë. Njerëzit i luteshin që ta merrnin secili për të banuar te shtëpia e vet. Ebu Ejub Ensariu (Allahu qoftë i kënaqur me të!) i mori plaçkat e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i pari dhe i futi në shtëpinë e vet dhe Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “Njeriu shkon pas plaçkës së vet.” Es’ad ibn Zarare u kujdes për devenë e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ai e kapi atë prej kapistre dhe e çoi te shtëpia e vet. Atje ku ishte Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) vinin çdo natë nga tre e nga katër dhe secili kërkonte që ta merrte te shtëpia e vet. Pasi myslimanët u vendosën në Medine, filluan të mallohen e të mërziten shumë, sepse ishin ndarë nga toka dhe shtëpitë, ku kishin lindur dhe ishin rritur. Veç kësaj, në Medine kishte sëmundje. Kështu, i zunë ethet dhe sëmundje të tjera. Prandaj, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) iu lut Allahut kështu: “O Allahu im! Na e bëj të dashur Medinen, si Mekën, ose dhe më shumë se Mekën dhe bëj që të mos ketë sëmundje në të! Begatoje në masat dhe peshat e shitblerjes (jepi furnizim të bollshëm). Largoji ethet e këtij vendi dhe hidhi në Xhahfe!” Allahu i Madhëruar ia pranoi lutjen të Dërguarit të Vet (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe myslimanëve iu larguan sëmundjet dhe ata e deshën Medinen ashtu si Mekën. Mësimet nga ky tregim Mësimet që mund të nxiren nga ky tregim janë shumë të mëdha. Ne do të mundohemi ti përmendim, disa prej tyre, edhe ate shkurtimisht. 1- Ushtria e All-llahut nuk është e kufizuar në ndonjë lloj të armatimit, po është shumë më e madhe se sa mund të kuptojë njeriu. All-llahu [subhanehu ve teala] thotë: إِلاَّ تَنصُرُوهُ فَقَدْ نَصَرَهُ اللَّهُ إِذْ أَخْرَجَهُ الَّذِينَ كَفَرُوا ثَانِيَ اثْنَيْنِ إِذْ هُمَا فِي الْغَارِ إِذْ يَقُولُ لِصَاحِبِهِ لا تَحْزَنْ إِنَّ اللَّهَ مَعَنَا فَأَنزَلَ اللَّهُ سَكِينَتَهُ عَلَيْهِ وَأَيَّدَهُ بِجُنُودٍ لَمْ تَرَوْهَا وَجَعَلَ كَلِمَةَ الَّذِينَ كَفَرُوا السُّفْلَى وَكَلِمَةُ اللَّهِ هِيَ الْعُلْيَا وَاللَّهُ عَزِيزٌ حَكِيمٌ (40) “Në mos e ndihmofshit atë (Pejgamberin), atë e ka ndihmuar All-llahu; kur ata që nuk besuan e nxorën atë vetë të dytin; kur që të dy ishin në shpellë, kur po i thoshte shokut të vet: Mos u pikëllo (friko), All-llahu është me ne! E All-llahu zbriti qetësi (në shpirtin e) atij, e fuqizoi me një ushtri që ju nuk e patë; e fjalën e atyre që nuk besuan e bëri më të ultën, kurse fjala e All-llahut (është) më e larta. All-llahu është më i fuqishmi, më i urti”. (Et-Teube: 40). Kjo ndihmë e Zotit që i ka ardhur Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]. I ka ardhur pas marjes në konsideratë të të gjitha shkaqeve materiale për të ikur nga kapja e idhujtarëve dhe duke planifikuar udhëtimin e tyre nga Mekeja për në Medinë në mënyrë të përkryer dhe shumë sekrete. 2- Pozitën e lartë që ka Ebu Bekri [radijall-llahu anhu] te Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]. Kjo del në shesh nga ajeti i lartëcituar, ku All-llahu e emërton mik të Pejgamberit [alejhis-selam]. Xharall-llahu thotë: “Ai që mohon se Ebu Bekri ka qenë shok i Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] ka bërë kufër, sepse me këtë e ka kundërshtuar Kuranin”. (Shiko: “Mehasinut-Tevil”, 8/ 218). 3- Flijimi i ushtarit për të mbrojtur komandanin e vet. Kjo del në shesh edhe me rastin e Aliut [radijall-llahu anhu] që pranon të fljë n shtratin e Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] edhe me rastin e Ebu Bekrit, i cili e shoqëron në ktë udhëtim të rezikshmë dhe vendimtar. 4- Kujdesi i All-llahut për Pejgamberin [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] dhe secilin që ecë hapave të Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]. All-llahu [subhanehu ve teala] nuk lejon që të bie Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] në dorë të idhujtarëve dhe ta mbysin ate dhe ta çrrënjosin davetin. Të njejtën All-llahu e bënë edhe me robërit e Tij të sinqertë, ata që e kanë marur përgjegjësinë e përhapjes së Fjalës së Tij. Kjo është vërtetim i ajetit Kuranor: إِنَّا لَنَنصُرُ رُسُلَنَا وَالَّذِينَ آمَنُوا فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَيَوْمَ يَقُومُ الأَشْهَادُ (51) “Ne patjetër do të ndihmojmë të dërguarit tanë në jetën e kësaj bote, edhe ata që besuan, e edhe në ditën e prezentimit të dëshmive”. (Gafir: 51). 5- Edhe në qoftëse planifikimi ynë është superior edhe shumë sekret, ne nuk duhet të mbështetemi në planifikimin tonë, por duhet të mbështetemi në All-llahun [subhanehu ve teala]. Dhe poqëse pas gjith këtyre aktiviteteve dështon plani ynë, duhet të jemi të kënaqur me caktimin e All-llahut [subhanehu ve teala]. 6- Suksesi dhe fitoreja çdo herë janë në anën e të mirëve. Thirrësit duhet ta kenë shumë të qartë se All-llahu [subhanehu ve teala] çdo herë është në ndihmë të tyre, atëherë kur të gjitha forcat njerëzore nuk kanë fuqi të kuptojnë planet e armikut. Muslimanët duhet ta dinë dhe të jenë të bindur se fitoreja çdo herë është në Dorë të All-llahut [subhanehu ve teala]. 7- Lodhja në rrugën e përmirësmit dhe thirrjes nuk duhet të jetë shkak që të largon nga kjo rrugë. 8- Nëse njeriu e meriton ndihmën e All-llahut, kjo nuk domethënë që mos të punojmë, mo stë planifikojmë, mos të organizohemi dhe mo të japim mundin tonë. 9- Në hixhret Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] i ka shembëlltyrë vëllezërit e tij Pejgamberë. Secili Pejgamber është larguar nga vendi i vet, mirëpo ata kanë duruar në këtë maltretim për hirë të All-llahut [subhanehu ve teala]. Këtë ia paralajmëroi Vereka ibn Neufle Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] edhe këtë e ka treguar All-llahu [subhanehu ve teala] për secilin Pejgamberi: وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِرُسُلِهِمْ لَنُخْرِجَنَّكُمْ مِنْ أَرْضِنَا أَوْ لَتَعُودُنَّ فِي مِلَّتِنَا فَأَوْحَى إِلَيْهِمْ رَبُّهُمْ لَنُهْلِكَنَّ الظَّالِمِينَ (13) “Ata që mohuan të dërguarit e vet thanë: Për Zotin, ne do tju dëbojmë nga vendi ynë, ose ju domosdo do të ktheheni në fenë tonë! E atyre (të dërguarve) Zoti u shpalli: Ne gjithqysh do ti shkatërrojmë zullumqarët. (Ibrahim: 13). 10- Nëse dëshiron ndokush të krahason hixhretin e Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] me hixhretin e Omerit [radijall-llahu anhu], mund të parashtron pyetjene: pse Omeri e bëri hixhretin në mënyrë publike, kurse Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], në mënyrë sekrete? Përgjigja është: sepse veprimi i Omerit konsiderohet veprim personal, kurse veprimi i Muhammedit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] është veprim, nga i cili nxiren ligje dhe mirren mësime dhe këshilla. 11- Dashuria e madhe që kanë pasur ithtarët e Muhammedit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] ndaj tij. 12- Islami kërkon prej muslimanëve që të krijojnë sistem, i cili do tu ndihmojë në përhapjen e fesë së All-llahut [subhanehu ve teala] dhe i cili do t’i mbrojë. 13- Hixhreti ka edhe domethënien e tij simbolike. Hixhret nga dunjaja në ahiret. Nga e keqeja në të mirën. Nga bidati në sunnet. Nga njerëzit te All-llahu. Nga mendimet në hadithet e Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]. 14- Rëndësia e hixhretit del në shesh duke e pasur parasysh faktin se me hixhretin u formua politikisht ummeti islam, për ta përhapur islamin dhe për tu mbrojtur. Për këtë rëndësi të madhe llogaritet historia islame prej hixhretit e jo prej ditës së betejeës së bedrit, ose lindjes së Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], ose prej ditës së shpalljes. Muslimanët nuk kanë përdorur kalendarin e tjerëve, për të ruajtur mëvetësinë e ummetit dhe dallimin e tyre. 15- Thirrësit, çdo herë duhet të kërkojnë tokë pjellore për thirrjen e tyre, tokë e cila do të bëhet pikënisje e kësaj thirrjeje, e jo ta hedhin këtë farë në çfarë do vendi. Këto ishin disa mësime dhe këshilla të cilat munden të nxirren nga kjo ndodhi. Edhe pse ne nuk pretendojmë se i kemi përmendur të gjitha mësimet dhe këshillat, mirëpo mendojmë se mjaftojnë këto që të bëhen llamba ndriçuese në jetën tonë të përditshme. E lusim All-llahun, të na jep kuptim të fesë dhe vepra të mira. Amin
Posted on: Fri, 01 Nov 2013 16:06:03 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015