Ve Abdullah b. Kürz şiirine başlıyor. Ailem, yaptıklarım ve ben sanki üç kardeşiz. Ölüm yaklaştığında onları çağırıp konuşan biri gibiyiz. Adam kardeşlerine der ki; Ölüm kapımı çaldı! Bana yardım edin. Geri dönülmez bir yolculuk başlıyor. Uzun ve güvenilmez. Bu hal karşısında bana nasıl yardım edebilirsiniz? Malı der ki; Benden ayrılmadığın sürece Her isteğini yerine getiririm Ama ayrılık olursa aramızdaki dostluk biter. İstediğini benden şimdi al. Çünkü yakında ben, savrulan kumlar arasına katılacağım. Başka insanların olacağım. Beni sonraya bırakma, harca. Hızla yaklaşan ölüm gelmeden, Elini çabuk tut, hayır yap. Ailesi de şöyle der; Ben seni cidden sever, Seni herkesten üstün tutarım. Gücümü kuvvetimi senin için harcar, iyiliğini isterim. Ama iş ciddileştiğinde senin için ölemem! Ardından göz yaşı dökerim, Yüksek sesle ağlarım, Seni hayırla yâdederim. Cenazende bulunur, Gireceğin kabre kadar, O son durağına kadar, Hasretle tabutunu taşır, Sonra geri dönerim. Sanki aramızda hiç bir şey yokmuş gibi, Hiç birbirimizi sevmemiş gibi, Hiç birbirimizden sevgi görmemiş gibi... İşte insanın ailesi! İşte desteği. Ve işte gerçek yüzü. Sonra ameli konuşur insana; Ben, senin kardeşinim der Sarsıntıların dehşetli anında benim gibi bir kardeş bulamazsın. Benimle mezarda karşılaşacaksın. Orda seni savunacağım. Hesap günü, ağır gelmesi için gayret gösterdiğin kefeye oturacağım. Beni unutma, değerimi bil! Ben üzerine titreyen merhametli bir öğütçüyüm. Seni hiç bir zaman yalnız bırakmam. İşte senin amelin! Vuslat günü kavuşacağın güzel amellerin! (Suuffi )
Posted on: Tue, 12 Nov 2013 23:34:09 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015