Cesar Santos (ur. 1982) jest dziwnym malarzem. Nie maluje ładnych pejzaży ani aktów kobiecych jako takich. Chodzą mu po głowie inne rzeczy: Muzy i repliki starych dzieł w nowych sztach ! Co więcej, Santos maluje samą twórczość artystyczną, postacie tworzącego artysty oraz muzy, który stają za sztalugami i malują pędzlem obrazy. Na dodatek Cesar Santos usiłuje namalować to, jak widzowie odbierają jego projekty koncepcyjne, w salach wystawowych, tj. maluje takich, którzy mają kontakt z tzw. jego dziełem sztuki. A jest czym się zainteresować bo znane postacie z płócien sprzed wieków trzymają w dłonach telefony komórkowe i gdzieś dzwonią a nas, publiczność śledzą swoim badawczym spojrzeniem z płótna, jakby się dowiedzieć, co chcemy właściwie usłyszeć? Rodzi się zaraz pytanie: Jaką właściwie przyjemnność można czerpaćprzetwarzając stare arcydzieła malarstwo europejskiego w nowe projekty koncepcyjne? Obraz Santosa, "Piknik w Central Park", niedwuznacznie odwołuje do "Śniadania na trawie" Maneta. Są też inne przykłady, których szkoda wyliczać bo wystarczy samemu rzucić okiem. Czyżby jesteśmy świadkami ponownych narodzin starego malarstwa? Nowa odsłona starych dzieł? Powrót w wielkim stylu zasobów archiwalnych? A jeśli dzieje się tak, jak w necie, gdzie pliki cookie wykrzystują pamięć podręczną naszych komputerów i programują nasze wyszukiwarki według własnych upodobań, aby przetrwać podprogowo w jakiejś matrycy i potem zdobywać naszą ograniczoną uwagę tylko dla siebie. To co wtedy? Ponoć rozwój sztuki rządzi się podobnymi prawami i blisko jej do ewolucji, która jest rodzajem doboru naturalnego przebiegającego na poziomie genów. Płótna malarzy jako maszyny przetrwania konstruowane przez geny w celu zwiększenia szans włąsnej replikacji ? Być może geny dzieł zawarte w obrazach chcą żyć na nowo pełnią odzyskanego życia i wykorzystują teraz nieświadomego podstępu Casara. Teraz to, co stare każe mu na nowo się promować bo życie ewoluuje dzięki zróżnicowanej przeżywalności replikujących się jednostek zawartych w dziełach sztuki. Matrycowe DNA zawarte w dziełach sztuki sprzed wielu lat nadal domaga sie swojej obecności i dzisiaj Cesar Santos robi za podmuch wiatru, który stare, na wpół umarłe zarodniki rozsiewa na nowych łąkach. Kto lubi przesiadywać po centrach handlowych i analizować zjawiska mody i reklamy - ten jest u siebie. Zjawiska mody i reklamy, to dwa wielkie koła zamachowe kultury konsumpcji. Zamiast błąkać się po innych labiryntach wolisz porwać się tłumowi i trafić razem z nim do domu towarowego bo to w nim lubisz się błąkać po labiryncie półek i regałów na których leżą porozkładane rzędy podobnych do siebie towarów. Tam możesz do woli podzielać katastroficznych wizje wielu intelektualistów przekonanych, że kultura masowa zabija prawdziwą twórczość, i stanowi zagrożenie dla autonomii i wolności jednostk. Zwłaszcza po lekturze esejów Waltera Benjamina, "Dzieło sztuki w dobie możliwości jego reprodukcji technicznej". A tak swoją drogą. Czy w czasach nieustannych reprodukcji, powielania i przetwarzania obrazów czy sztuka może w ogóle uzdrawiać ?
Posted on: Sun, 29 Sep 2013 20:39:03 +0000